What Happened?

Ik kan me voorstellen dat jullie je een beetje afvragen wat er eigenlijk gebeurd is met het plan om hier een taartenwinkel te beginnen. Ik ga het vertellen.


Via internet en via mensen hadden we een hoop uitgezocht (bellen, navragen enz.). Hoe zit het met mogelijkheden, werkvergunningen voor buitenlanders, met vergunningen en de bijbehorende kosten. Naar een hoop horen zeggen en uitzoeken door mensen leek alles geen probleem te zijn. Ook op internet stonden geen specifieke regels. Alles leek te kunnen. Maar eenmaal in de praktijk bleken er wel degelijk strengere regels te bestaan.
De vrouw van de overheid gaf bij de aanvraag van de residence permit opeens over de taartenwinkel aan 'That's going to be a problem'. Op dat moment voel je je toch zo van 'Ik kan maar beter niks meer niet volgens de regels doen, want dan hebben ze me gelijk door'.
De lokale mensen hier zijn heel erg van het 'Och, maar niemand komt daar toch achter?'. Maar ik heb over het algemeen niet echt zin in problemen, dus loop ik maar liever geen risico's (bijv. boetes of geen goedkeuring van mijn residence permit ). En omdat het plan voor de taartenwinkel in principe ook maar voor de periode van een jaartje gold...

Dan ga je denken over wat de mogelijkheden zijn.
A. Anthony moet alles regelen (hij heeft meer recht omdat hij een officiële Vincentian is) en ik kan alleen opereren achter de schermen, waardoor ik slechts als een soort Walter White taarten kan gaan zitten brouwen in ons geheime huisje en niemand me mag zien. Maar dat was eigenlijk niet bepaald het plan.
B. We doen alles volgens de regels. Maar de kosten van alle extra vergunningen en het visum zouden aanzienlijk hoger reiken dan wat we ooit zouden kunnen verdienen aan de bakkerij. En gezien het anti-Speedy-Gonzalez-tempo bij de overheid die onze papieren zou moeten regelen zou ons jaar dat we zouden hebben ongeveer worden uitgedund naar 8 maanden.
C. Niet meer doen, die taartenwinkel.

De tijd verstreek en gebeurtenissen gebeurden.

Al sinds we hier waren tot eind augustus zijn we ontzettend veel bezig geweest met vervelende buren op dit land wegkrijgen van het land (uiteraard op een rechtvaardige manier). Hierdoor konden we ons nauwelijks richten op de taartenwinkel
Ook kreeg ik mijn Residence Permit pas ruim twee maanden na de aanvraag (begin augustus). Dus praktisch gezien konden we pas met het traject beginnen vanaf augustus, want na het krijgen van je Permit weet je pas zeker of je in het land mag blijven.

We stuurden wat mailtjes en vroegen wat rond of er mensen/winkels geïnteresseerd waren in onze baksels. Nou, dat waren ze wel, maar op een verkeerde manier. Ze vroegen eigenlijk alleen maar de hele tijd naar samples. En meer respons kreeg je er niet uit. Jaja, gratis eten. Beter nog, gratis TAART! Deze mensen zie je niet als ideale 'zakenpartner'. Er is geen enkele sprake van plannen, ze zijn niet bepaald ondernemend en reageren nogal traag.

Er werd boven bij ons ingebroken, we zagen steeds meer hoe het gros van de bevolking zich walgelijk gedraagt tegenover dieren (kind van nog geen jaar oud die stenen naar honden gooit tot volwassen die liever een fles rum per dag kopen dan een zak hondenbrokken om zijn hond mee te kunnen voeren), mensen schreeuwen veel tegen elkaar, jatten dingen van elkaar, ze vervuilen hun prachtig mooie eiland door niks maar dan ook niks in een prullenbak te gooien en uit luiheid plastic te verbranden en met slechts een handjevol mensen valt een diepgaand gesprek voeren. Met dit soort mensen wil ik het liefst zo min mogelijk te maken hebben, maar deze mensen zijn ook je potentiële klanten. Dilemma.

Ondertussen waren wij ons prima aan het vermaken met tuinieren (er is hier nogal wat aan tuinieren te doen, deze heuvel is bijna een soort privé oerwoud!(wat ik erg leuk vind!!!)).
Onze bakbehoeftes werden ook gewoon gestild omdat we sowieso lekker voor onszelf bakken. Af en toe kwam er een vriend die een taart bij ons bestelde, waar we dan eigenlijk geen geld van wilden vragen.
Het land zit vol verassingen dus verveelden we ons eigenlijk nooit.
En daarbij komt dan de bekentenis dat onze hoofdreden om hierheen te gaan was omdat we onze honden Baxter en Biscuit vreselijk misten en we ons enorme zorgen maakten om ze. We waren eindelijk herenigd, en hadden zelfs besloten ze mee naar Nederland te nemen. Een grote taak waar we ons heel graag op willen richten.


Was er eigenlijk nog sprake van een dilemma, toen we de keuze moesten maken of we onze taartenwinkel door zouden zetten? Eigenlijk hadden we vooral een hele hoop tegenargumenten om het plan door te zetten. We hebben een hoop vervangende bezigheden gecreëerd waardoor we ons zeker niet zullen vervelen zonder de taartenwinkel en bovendien zou het maar voor zo'n korte tijd zijn; een schamel jaartje. Alle moeite zou het niet afwegen bij het resultaart. De keuze was makkelijker gemaakt dan verwacht. We gaan voor optie C.

Op zich was het enorm gaaf geweest als het allemaal was gegaan volgens plan. Maar ergens weet je dat de dingen nooit zo gebeuren zoals jij ze verwacht en wilt. En daar hou je dan ook rekening mee. We hebben het geprobeerd en het is niet gelukt. Maar alles wat we hier meemaken is onbetaalbaar, taartgerelateerd of niet! Dat de taartenwinkel niet meer doorgaat neemt niet weg dat er nieuwe dingen voor in de plaats zijn komen. Zo zijn we nu heel mooie toekomstplannen aan het maken en zullen we (al) in maart 2014 terugkomen met twee hele lieve honden en een hoop rare tropische ervaringen!