de rotte plek in een heerlijke granny smith

Een maand lang alweer vervangen we chocoladerepen met bekers nesquik, alle soorten chips met plantain chips (zoute gefrituurde banaan), noemen we wakker worden om 7 uur uitslapen en is het zo koud dat ik soms 's nachts als ik slaap echt even een dun lakentje over me heen moet trekken. Het bevalt me over het algemeen wel!

Maar toch, de reden dat ik zolang niks heb geblogd is naar en zal ik vertellen in een zo klein mogelijke notendop.
Er wonen hier mensen op dit land die doen wat ze willen en ondertussen alles vervuilen (en er niks voor teruggeven). Bovendien mishandelen ze hun dieren, door ze amper eten (lees rijst, lucifers en gemberwortel) en drinken te geven, gedurende 24/7 de honden aan een lijn vast te hebben, ze geen aandacht te geven, ze niet uit te laten, ze te straffen door ze te slaan en ze hebben geen onderdak, niet tegen de brandende zon en niet tegen de stromende regen. Vorig jaar hebben we Biscuit van deze marteling gered, door hem los te laten en voor hem te zorgen en hij is nu één van de liefste honden ooit. Diezelfde vrouw die deze nare dingen doet, heeft laatst letterlijk gezegd dat Biscuit 'waarschijnlijk zo lief is en niet vecht met honden en een beetje en mietje is omdat hij nooit heeft 'geleden'. Ze heeft zelfs letterlijk gezegd 'de dieren komen om de een of andere reden altijd bij ons terecht, zodat wij voor ze kunnen zorgen'. Beetje proberen zieltjes te winnen door Ant en mij te vertellen dat ze Biscuit met een syringe heeft gevoerd toen hij een puppy was. Wat ik me vooral afvroeg toen ze dat vertelde was hoe ze in hemelsnaam lucifers en gemberwortel door dat ding heeft gekregen. Hoe kan je zo blind en arrogant zijn? Ik ben echt denkbeeldige dartpijlen op een denkbeeldig dartport met hun foto's erop geplakt aan het bull's eyen de hele dag.
Dit jaar ontsnapte hun hond Zip, die door de verwaarlozing ontzettend agressief is geworden. De vrouw en haar kind kwamen rustig langs onze veranda lopen en vertelde ons kalmpjes en nonchalant dat hun hond Zip was ontsnapt en onze hond Biscuit aan het aanvallen was. Anthony en ik zijn er heen gerend, we hebben ze uiteindelijk uit elkaar gekregen, Biscuit was 5 meter van een rots naar beneden gevallen maar heeft gelukkig alleen wat schrammen, Baxter die vervolgens in gevecht raakte met Zip om Biscuit en mij te verdedigen zat echter onder het bloed afkomstig van zijn neus en poot. Hij loopt al een paar dagen mank, maar is gelukkig goed aan het genezen.
De volgende dag hebben we ze verteld dat Zipp óf weg moet óf afgemaakt. Het is gewoon TE gevaarlijk. Zipp is wel heel lief hebben we gemerkt, maar deze hond is zo mentaal kapot dat hij onvoorspelbaar is. Hij heeft hele lieve, geduldige baasjes nodig, en hij kan hier niet los wegens mensen en dieren die hier ook lopen(zwangere vrouwen, baby's, huurders, Baxter&Biscuit, wij), dus hij moet weg. Bovendien hebben we haar stiefzoon die hier ook woont verteld dat zijn puppy losMOET en binnenkort gecastreerd. We hebben die pup daar weggehaald en laten wennen aan Baxter en Biscuit en vrijheid en het ging prima. 's Middags komt de jongen terug om te zeggen dat hij 'preferred om hem vast te hebben'. Hij zegt 'I'm taking good care of my dog you know. Zijn hond, PUPPY, zit onder de vlooien, krijgt alleen rijst te eten(hij is in de groei!), staat in de modder, regen of hete zon, zit vast aan een lijn en wordt nooit geknuffeld of mee gespeeld. Nu is het klaar. Ondertussen doet die vrouw alsof haar neus bloedt en elke keer als we haar zeggen dat Zipp weg moet zegt ze: ja inderdaad, we laten hem castreren we laten hem hier los op het land. Nee, het is klaar. Er gaan hier geen dieren meer verwaarloosd worden. En dit gaat alleen nog maar over wat ze de dieren aan doen. De rest laat ik terzijde.
Dus daar zijn we nu mee bezig. Daarom weinig nieuws over bakken of de mooie kant van dit land en onze lacherijen, maar dit is nu even het belangrijkst. Vanmiddag gaan we de pup weer weghalen daar en een hartig woordje met die jongen spreken. Inmiddels hoeft het eerste deel van de vorige zin niet meer, want de puppy komt net binnenlopen, wow hij mag los! Ongelooflijk. En terwijl zij hem Skip hebben genoemd luistert hij lekker al naar de naam Butters :').
Wat heel apart was trouwens, was dat de avond dat Baxter en Biscuit door Zipp waren aangevallen, Biscuit naar buiten liep en heel erg begon te blaffen naar alle richtingen waar hij maar naar blaffen kon. Na een paar seconden begon er in de verte een hond te janken en na een halve minuut de hele hondenbuurt. Ondertussen lag Baxter binnen bij ons op het kleed, met het bloed druppelend van zijn neus terwijl zijn poot aan het opzwellen was en Ant het bloed van Baxter tevergeefs uit mijn jurk en broek probeerde te wassen.

Om het verhaal toch nog maar een beetje een luchtige afronding te geven een culturele constatering:
Mensen hier houden van feesten. Dat hebben we geleerd toen we om half zes ’s ochtends wakker werden omdat ze zo’n 2 km verderop de speakers HARDER zetten, om het feest nog feestelijker te maken. De muziek hield een beetje op rond 11 uur ’s ochtends. Al dat gefeest hier komt omdat het in Juli ergens carnaval is. Dus dan kan je op zich wel alvast een maand van tevoren beginnen met feesten. Bovendien duurt carnaval hier zo’n twee weken, van 28 juni tot 9 juli. Carnaval hier is echt heel anders dan bijvoorbeeld in NL. Hier is het gewoon heel veel dansen, rum, bier en parades met vrouwen in Gerard Jolink kledij. Onze bovenbuurvrouw kwam laatst langs en deelde haar ervaring van uitgaan met ons. Ze was behoorlijk onder de indruk, vooral van het feit dat de vrouwen hier gewoon op hun handen dansen.