hondenstreken en appelboompjes

Wanneer je 's ochtends wakker wordt met gegrom, gehijg en geluid van rennende pootjes krijg je het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Als Anthony vervolgens het gordijn opendoet en vertelt dat het sixpack bierflesjes met de functie 'courgetteplant tegen weer en wind beschermen' er niet meer staat, wordt de argwaan bevestigd. Ga je dan naar buiten en zie je Biscuit blij kwispelend naar stuk gescheurd karton en glazen bierflesjes rennen, dan mag je met recht chagrijnig zijn in de ochtend. (maar ook weer niet eigenlijk want deze hond is veel te lief, dus met die chagrijnigheid viel het wel mee). Word je de volgende ochtend wakker van gegrom, gehijg en geluid van rennende pootjes vanuit dezelfde hoek, dan hoef je geen twee keer na te denken. Dan trek je, terwijl je nog uit je muggennet aan het struikelen bent, snel het gordijntje open en zie je Baxter wild graven en op de achtergrond Biscuit kauwend op het veel te blauwe, vast wel giftige 'Miracle Gro, for all your plants'. Nu mag je dan toch wel een beetje boos worden, ook al zijn ze nog zo lief. Vervolgens trek je bij, maar besluit Baxter 's middags de rottende iguana op te eten en wil je eigenlijk weer boos worden. Maar dan is het toch ook wel weer grappig als hij met een veel te ronde, volle buik na een uur terugkeert. Ik kan nu alleen niet meer elke dag het rottingsproces van het dier fotograferen, maar het zij zo. Later hebben we de twee sukkels toch maar meegenomen naar het strand. Ant en ik gingen omstebeurt zwemmen en de ander bleef met de honden op het strand. Als ze dan uit zichzelf bij je op je handdoek komen kruipen maakt het eigenlijk toch niet heel erg ui wat ze allemaal hebben uitgevreten.
Twee van de appelzaadjes die we vorig jaar geplant hadden, afkomstig uit een gala appel, zijn gegroeid tot twee mooie kleine boompjes. Het was goed om ze weer te zien. Langzaam groeiden ze ook te groot voor de pot waar ze in zaten, dus besloot ik een plekje te zoeken om ze voor eeuwig mee te vereeuwigen. Na een halfuur spelen met een machete, dode bladeren opharken, schoffelen als een dame en onkruid uit de grond trekken als een kind had ik een bloot stuk aarde tevoorschijn getoverd. 'Daar, daar komt er één te staan', dacht ik bij mezelf. Dus begon ik te graven, en uiteraard kwam ik precies op een wortel van een boom terecht. Toen mocht ik fijn mijn gat verschuiven. Na een redelijk half uur graven, had ik dan eindelijk een aangename kuil. Toen ik de appelbomen uit de pot haalde was er niet echt een duidelijke scheiding tussen de twee. Dus óf de wortels zijn aan elkaar gegroeid, óf het was al die tijd één zaadje. Maar ik wou ze niet uit elkaar trekken dus uiteindelijk staan ze nu maar met zijn tweeën, de één iets hellend naar het zuiden en de ander iets naar het noorden, op een schaduwrijk plekje. Ik hoop dat ze aanslaan, en als ze dat doen, hebben we over een paar jaar misschien wel onze eigen appels!
Ook achter ons huis heeft de ontwikkeling van de tuin niet stilgestaan. Inmiddels staan er 1 courgetteplant, 3 tomatenplantjes, een bosje peterselie, een bosje basilicum en 3 maïszaden in de grond. Ik heb de kleine bedjes afgezet met steentjes die ik tijdens mijn archeologisch tuinieren heb gevonden. En ook al lijkt het ietwat op een begraafplaats, het ziet er best knus en degelijk uit in vergelijking met hiervoor!
Vandaag heb ik de crème de la crème van de zaden geplant: munt. Als die zaadjes aanslaan, jonge, oee. Muntthee, mango-limoen-munt smoothies en mojito's zullen rijkelijk vloeien.
Wat toch wel één van de leukste dingen was deze vrijdag, was de Donatello die naar boven aan het lopen was. Geinig hoe zo'n beest zich voortbeweegt!
Voor vandaag stonden er restjes op het menu, zodat we onze boodschappen weer kwijt konden. Dit was niet erg aangezien de restjes bestonden uit twee punten appelkruimeltaart, 3 brownies met chocoladeglazuur, een kan citroenlimo en een banaan. Dit konden we ook wel gebruiken nadat we een verkeerd minibusje waren ingestapt en een omweg moesten maken. Net als onze honden zijn we af en toe wel een klein beetje sukkels.