Welcome to the funny Caribbean

Hallo

Net als in Nederland, is de vakantie hier weer voorbij. Voor ons zelfvoorzieners-in-het-leven (zonder werk bij een werkgever of scholing bij een school) is dat heerlijk. Stranden zijn weer rustig, nachten zijn weer rustig, straten zijn weer rustig, de lucht is stil (geen acht soorten muziek door elkaar heen) en het straat-afval is verminderd met 80 %. Perfecte omstandigheden voor ons om aan de tuin te werken, onze eigen muziek op een aangenaam volume te zetten en te genieten van de rust.

Het stuk land dat aan de onderkant van deze heuvel zit, 'de flatbit', zit direct aan het strand gehecht (alleen zit er een steile zandmuur naar boven tussen). Doordeweeks (nu de vakantie voorbij is) is dat fijn. Dan ben je met de benenwagen binnen 2 minuten bij het strand. Maar op een zondag in de vakantie is dat heel vervelend. 4-5 Meter onder je hoor je een mix van drie soorten muziek en geschreeuw van agressieve mannetjes.


♪ 'Eh PARA, Eh PARA, Eh PARAPARANORrrrMAaaL'♪
'LET ME SELL YOU SOME FISH, COME ON'
♪ 'You looka Betta on ya Facebook Pic, You looka betta on ya Facebook Pic' ♪
'COoooCONUT'
♪ 'ahahah Hands up in the Aijer, Henz Up Like Yo Dun Care'♪
'AAAAAAAAH DUN GAN MI BAH'
♪ 'Facebook Pic, Betta'♪

Muziek met de bas voluit, twintig keer refrein herhaling, geen coupletten en autotuned.
En wat mensen de laatste maand erg leuk vinden is op de 4-5 meter hoge zandmuur omhoog klimmen om doelloos rond te lopen op de Flatbit.
De eerste en tweede keer beweerden ze stokjes te verzamelen voor hun vuurtje op het strand. Wanneer je ze dan verteld dat ze weg moeten omdat het Private Property is, hebben ze de gewoonte slechts uit te leggen wat ze doen en vervolgens door te gaan met waar ze mee bezig waren, alsof je er niet bent. Dan moet je de tweede en derde keer echt boos worden voordat ze eindelijk eens van de flatbit via de zandmuur weer naar beneden dalen terwijl ze nog takken naar beneden gooien.
De derde keer dat er iemand liep, bevond hij zich al een stukje verder, een beetje richting ons huis. De idioot liep rond met een hoop stenen in zijn hand. Omdat de honden, als echte wakers, naar beneden renden en Anthony ze volgde, kwamen we erachter dat er iemand liep. (Voor hetzelfde geld was hij omhoog gelopen om dingen te jatten o.i.d.) Anthony vroeg hem wat hij daar deed en dat hij weg moest gaan, waarop hij heel traag wegliep. Toen de honden daardoor blaffend achter hem aanliepen, hief hij zijn hand met een steen erin. Daardoor werd Anthony heel boos en is achter hem aangerend, en de idioot wist niet hoe snel hij van stuk land af moest gaan. We hebben toen de politie maar eens gebeld. Na twee keer bellen en drie kwartier wachten (we komen zo snel mogelijk!) kwam de politie en heeft Anthony aangifte gedaan en de situatie uitgelegd. De politie vertelde dat de volgende keer de Black Squad zal worden ingezet(ME). Nou, dan is dat ook maar weer opgelost.

(Onder andere) Omdat we heel goed gemerkt hebben hoe mensen hier gemiddeld omgaan met dieren, (bijv. dat jong en oud stenen gooit naar honden, sporadisch of geen eten), hebben we besloten Baxter en Biscuit mee naar NL te nemen!!! Het belooft een hele hoop geregel te worden, maar we hebben in ieder geval al overal gecheckt of het überhaupt mogelijk is. En dat is het! En we kunnen niet wachten tot het geregeld is en we met die twee over het strand kunnen rennen, tv kunnen kijken, naar bossen kunnen gaan en ze aan jullie voorstellen!

Vanzelfsprekend hadden we weer wat gedoe met de auto. De 'Car License' verliep namelijk augustus. Zonder dat wij dat wisten. Gelukkig wist onze buurman dat net op tijd te vertellen. Van iemand anders hoorden we weer dat je ook nog eerst een check (soort APK) moest doen. Maar hoe de auto eraan toe is, bestond er een grote kans dat de auto daar niet eens doorheen zou komen. Dat was heel naar om te horen, want we waren net een beetje aan de luxe gewend enzo. Anthony heeft toen een vriend gebeld die iemand kende die bij die garage werkt. Die kon zonder keuring zo een papier regelen dat de auto goedgekeurd was. Omdat dat allemaal heel erg mee was gevallen, was het iets minder erg dat we nog één keer weer met zo'n stom busje naar de stad moesten. Dus daar gingen we, op naar de stad.

De man van het busje wees me een plek aan wat eigenlijk geen plek was. Een bankje die bedoeld is voor drie normale mensen zat gevuld met twee locale Sugar Lee Hoopers en een vrouw, en of ik nog even 'ernaast' kon gaan zitten (lees: erop). Uiteindelijk besloot de vrouw zelfs op míj te gaan zitten. In alle bochten naar links voelde ik nog even extra lekker hoe vol het busje zat, omdat de vrouw nul moeite deed zichzelf vast te houden en in plaats daarvan lekker zichzelf tegen mij aan te rollen. De enige wraak die ik hiervoor kon nemen was in de zeldzame twee kleine bochtjes die naar rechts gingen een beetje extra tegen de vrouw aan te duwen, stom mens. Anthony, die misschien nog wel meer bofte dan ik, mocht fijn vooraan zitten zonder gordel. Daar had hij een goed zicht op de chauffeur die alles aan het doen was behalve opletten. Eten, muziek aanzetten, zwaaien, smsen, zwemmen. De enige wraak die Anthony hiervoor kon nemen was 25 EC cent (€0,08) minder betalen voor de busrit.

Een aantal blauwe plekken, kneuzingen en een hartverzakking later kwamen we aan in de stad. En eenmaal in de stad hebben we, na een uur lang wachten in de winkel voor 'geldzaken voor verkeer', onze nieuwe Car License gescored. In de rij konden we ons vermaken met observeren hoe iemand 6 plekken is voorgedrongen zonder te falen, hoe mensen die geacht worden relaxed te zijn ook gestresst kunnen worden (iedereen stond in een ellenlange rij in hun lunchpauze die bijna voorbij was) en het waarnemen van excentrieke eeltvorming.

In de stad hebben we onszelf getrakteerd op een bitter lemon, mango soda, red belly cake en een electric mosquito trap (zo'n racket onder stroom).

Op de terugweg zaten we in een busje waar wél ruimte was, maar waar géén snelheidslimiet in gold (bijna gebotst op een ambulance). Onderweg wel even kunnen genieten van het zicht op het nieuwe huis van de vervelende mensen die inmiddels zijn verhuist. Het huis/de kinderblokhut dat ze zo nodig mee moesten verhuizen stond opgestapeld in de open lucht. Niet heel slim, hout en vocht, hout en termieten, maar ja.

Eenmaal thuis hebben we de nieuwe sticker op de voorruit geplakt die ons weer een jaar lang geldig de straten van Saint Vincent onveilig laat maken met de kreupele Jeep. Het had zoveel erger kunnen aflopen (bekeuring, boete, mee naar politie bureau, geen APK goedkeuring, nooit meer een auto, weer in busjes enz. etc.) Dit hebben we gevierd met het doodslaan van overtollige muggen met ons nieuwe racket.

Zoals eerder vermeld hebben we ook weer lekker veel kunnen tuinieren. We hebben enorme stenen uitgraven (mijn nieuwe hobby), pompoenen gepland, een heuvel grondig gewied (weer een stap dichterbij mijn droom: van Nothing Hill naar Minty Pumpkin Hill), gedeeltelijk een kruidentuin aangelegd, tomatenplanten steunstokjes gegeven enz.

Tijdens het tuinieren liep ik de zogenaamde heremietkreeft tegen het lijf. Dat zijn kreeften met een weke buik die ze moeten beschermen door in een schelp te kruipen. En als ze groter worden hebben ze een grotere schelp nodig omdat de kleine schelp te krap gaat zitten. Als ze een grotere schelp hebben gevonden, komen alle heremietkreeften uit de omgeving bij elkaar om elkaars schelpen over te nemen, schijnt, zegt wikipedia. Wel heel interessant vond ik dat. En slim.

Toen ik op een gegeven moment Zen-stijl onkruid aan het kappen was met een kapmes, vond ik een klein irritant boompje. Na een minuut vol inslaan had ik hem eindelijk om, maar met de laatste klap raakte ik ook zo'n ernorme pad, zo'n crappo. Bij het wegtrekken van de boom verscheen het en rolde koprollend achterover op zijn rug, waarna niet veel later, op de cadens van een vertragende adem, zijn roze tong en weet ik veel wat nog meer uit zijn mond rolde en licht uitzette. 'Ik heb een enorm dier vermoord', dacht ik vol schuldgevoelens. Om het nog erger te maken vloog er een vlieg op zijn roze tong waarop hij nul respons vertoonde. Ik was door de schok van mening dat de vliegen al begonnen waren hem op te eten. Anthony gaf hem echter een duwtje met het kapmes waardoor hij weer overeind rolde en hij op Caribisch tempo weghopte. Klojo, beetje net doen alsof je dood bent...

Ik ging nog maar even door met het opharken van bladeren tot ik iets over mijn kuit voelde klimmen. Een tweede gil was duidelijk hoorbaar. Eigenlijk gil ik nooit, maar de insecten en sommige andere dieren brengen je op een heel ander niveau als het om schrikdrempel gaat. Uiteindelijk was de tweede gil slechts voor een grijzige wandelende tak van 25 cm. Maar ik was klaar met tuinieren.

Een ontspannen avond zou beginnen. Maar nee hoor, want op het moment dat ik me had neergezet om me te laten vermaken door een aflevering van Dexter, vloog er een enorme kakkerlak bij mij op schoot. (Wist je dat die beesten salmonella over kunnen brengen ? Bah!). Dit gebeurde op dezelfde veranda waar Anthony een spin HOORDE lopen (hoe groot moet die zijn geweest, TIK TAK TOK TIK TAK) en er vleermuizen voor je scherm komen vliegen.
Ik zit voortaan op de veranda met de Electric Mosquito Trap in mijn handen.

Die Trap is overigens niet bestemt voor de leuke beestjes: schildpadbaby's of schildpadmoeder waar je langs hardloopt, vogeltjes die op kanaries lijken die de bananenbomen kaal trekken voor de vezeltjes voor hun nestjes, en ratten die bij de composthoop wonen en vanuit een boom bangig op je neerkijken omdat Baxter aan de boomstam naar hem zit te staren.

O en op een ochtend werden we wakker, en toen zat er een heel groot spoor van termieten helemaal rondom het huis. Gelukkig waren ze nog niet binnengekomen en hadden ze nog niks kapot gebeten. Anthony heeft het spoor voorzien van gif en we hebben samen al het hout verbrand waar ze in zaten. Het was een groot vuur geworden. Als het goed is zijn ze nu wel weer weg voor een tijdje.

En als laatste nieuws dan maar: onze buurvrouw had vorige week maandag een dochterbaby gekregen. Woohoo, heel schattig wel hoor. Veel haar op het hoofd en heel klein. En ik mocht haar vasthouden. En ze huilt elke ochtend. En dan vinden de buren het leuk om elke dag rond half zeven met hun huilende baby wiegend langs ons huis heen te lopen en aan onze kant van de huizen te blijven staan (en zelfs gaan zitten op een zelf meegenomen plastic tuinstoel) totdat ze stil is. Heel schattig.

Oja, en de Residence Permit stempel staat in mijn paspoort! Toen Anthony grappend vertelde aan de buurman dat ik nu niet meer 'alien' was, werd ik verwelkomt met een 'Welcome to Earth'. Thanks hè?