het afhandelen van zaken en larfmierenkoninginnen
19 Augustus 2013 | St. Vincent, Arnos Vale
Zo kregen we een telefoontje van een vrouw van de overheid die heel blij vertelde dat er een envelop klaar lag voor mijn Residence Permit. Eindelijk! Weer die achterlijk idioot veel trappen op in de hitte,(lift is verassend genoeg nog steeds niet gerepareerd, maar ik hou het maar op 'hij is vast WEER kapot', voordeel van de twijfel). Eenmaal aangekomen krijgen we een envelop waarmee we weer naar beneden mogen om te gaan betalen, waarna we weer naar boven moeten om de bon op te halen. En ja, een bon, want de ware Permit moet nog officieel gemaakt worden. Dus weer wachten. En over een paar dagen/weken weer die trap. Maar we waren niet helemaal met lege handen naar huis gegaan, want we hadden al wel een brief gekregen waarin staat dat ik mag blijven. En twee dagen later werden we al gebeld dat de echte Permit klaar was om opgehaald te worden. Dat gaan we dan vandaag doen. Yeahs!
Ook hadden we al een tijdje enige onenigheden met mensen die ook op dit land wonen (de mensen die Biscuit alleen en zonder voer/water vasthielden, en de mensen van de valse hond Zip). Onenigheden over het behandelen van dieren en elkander, rommel en andere over het algemeen niet zo geaccepteerde gedragingen. Om een lang verhaal kort te maken in een kleine notendop, na een paar hartstikke gezellige woordenwisselingen ('-_-), waarheden, karma en zelfreflectie (uitgevoerd door ons, wat wel vreemd is eigenlijk) zijn ze eindelijk weg. Zo zagen we ze bijvoorbeeld om 11 uur 's avonds heen en weer rijden om een bromfiets op te halen, overdag een paar matrassen en bedden langsrijden en gisteren zelfs het halve huis. Deze mensen vinden het blijkbaar normaal om te verhuizen mét hun huis. Ik moet wel even duidelijk zeggen dat dat niet iets is van cultuur ofzo. Onze andere buurman stond er namelijk ook een beetje van te kijken. In ieder geval, wat er nu overblijft is een prachtig mooi stukje land, met allemaal (verwaarloosde uiteraard) fruitbomen, waar Ant en ik straks helemaal los kunnen gaan en nieuwe bomen kunnen planten en de oude verzorgen tot ze weer helemaal beter zijn!
Ook de auto is weer de oude (nog steeds gammel, maar hij rijdt weer, zoals het een auto betaamt). De accu doet het weer en een vriend heeft de lekke band eraf gehaald en het ventiel laten maken en de banden opgepompt. Dat koste wel €2,80! Anthony heeft ook nog wat aan de auto gesleuteld, en met behulp van internet en de buurman(die uit een automonteur familie komt, blijkbaar) leert hij steeds meer over auto's repareren.
Anthony en ik hebben ontzettend genoten van het feit dat we niet meer in de busjes hoeven. Busjes waardoor we eigenlijk geen ijsjes konden kopen, want die zouden smelten,
waardoor we niet meer op Vincentians hun halve schoot hoeven te zitten, of zij op de onze, waardoor we niet meer tegen de Vincentians hun zweterige huid aangeplakt hoeven te zitten, waardoor we niet meer verkeerd in kunnen stappen,
waardoor we niet meer doof hoeven te worden van hartstikke veel te hard draaiende agressieve muziek.
En waardoor we überhaupt met die mensen niet meer in een busje te hoeven, want...
ze hadden boven in Roger's huis ingebroken, en zo ga je al snel iedereen verdenken. En dan is het niet zo prettig om zo dicht op iemand te zitten die wel eens dingen van je zou kunnen hebben gejat. Niet iedereen overigens is verdacht. Het moeten hele lange dunneriken zijn geweest, want ze waren via een krukje bij een heel klein raampje gekomen om die kapot te maken en er doorheen te klimmen. Gelukkig lagen er niet al te waardevolle spullen in het huis. Het is wel een aparte ervaring. Een vreemd gevoel dat er vreemden zijn geweest in iets wat bij jou hoort. En wat ook gewoon heel frustrerend was, is dat je andermans enorme troep op moet ruimen. Bovendien lag er paar dagen later één van de oude vertrouwde nachthagedissen dood op de grond, waarschijnlijk is hij omgekomen van de schrik. Het arme beestje.
Gelukkig is het hier niet altijd zo wild. En als dat zo is, dan is dat op zondag(behalve op het strand, maar dat even daargelaten). Op zondag lijkt het alsof bijna iedereen hier het idee heeft dat iemand ze in de gaten houdt en ze zich moeten gedragen. Opeens rijden busjes rond de 30 km per uur ipv de dynamische snelheid 50km – 80km, opeens draaien ze ipv van de hartstikke drukke en te luidruchtige Turkse Mocro Reggae Bongo Bongo carnavalsmuziek zachte, rustige klassiekers van Celine Dion, en opeens draagt iedereen overhemden met lange mouwen (al dan niet met een paarse glans) in plaats van kapotte, met gaten gevulde(?) hemden. Wat ik me altijd afvraag op zo'n dag is, 'waarom, als er dan al iemand op je let, zou dat dan alleen op zondag gebeuren...'
En wanneer we in een veel te vol geladen busje keihard door de bocht scheuren, en dan aan het einde van die bocht een bord met een plaatje van een getekende, in een wit gewaad geklede man, met prachtig bruine lokken en een stralend hoofd en het onderschrift 'Jesus we trust in you' zien, kan ik alleen maar denken 'Oo, vandaar'.
Drie maanden (en een beetje) zitten we hier nu alweer. En dingen verbazen en amazen me nog elke dag. Positieve en negatieve dingen, maar alles zeer interessant en natuurlijk hartstikke goede lessen voor het leven, wat altijd handig is.
Terwijl Anthony en ik aan het tuinieren waren, en we eerst een ervaring rijker werden omdat Anthony gebeten werd door een zogenaamde 'Jack Spaniard', ook wel een 'Paper Wasp' of 'Umbrella Wasp', konden we daarna ervaren hoe het bezorgen van pizza's hier in werking gaat. Eerst even een gequote ervaring van Anthony:
'3 maanden ben ik nu in Saint Vincent en de Tiny Grenadines. Sindsdien ben ik gebeten door: kleine zwarte/rode mieren, grote zwarte/rode mieren, 3000 muggen, zandvlooien, zeeluizen, baby schildpad en pannenkoek. Ook heeft er een vleermuis aan de zijkant van m'n gezicht gehangen. Maar gisteren was het een speciale dag en heeft deze asshole * '…' mij gestoken.
Valt best nog wel mee zal je denken, niet erger dan een wesp of bij. En inderdaad beetje het zelfde als een wesp maar iets branderiger en jeukerig. Alleen de Jack Spaniard had het niet op m'n arm, hand of been gemunt. Nee nee nee, dat vind deze tropische sadist veel te saai. Als een getrainde scherpschutter ZOEF recht op het puntje van mijn linker tepel. PATS KNAL KADOESCH! "Man sir down! Call tha Emberlambs!" Twee uur met een icepack op mn nipple gezeten. Voortaan maar een tuinbroek aan doen tijdens het tuinieren. Die dingen hebben extra nipple protection ingebouwd.'
Na een paar uren met ijs zitten en pijn uitzitten, gingen we weer verder met tuinieren. En terwijl er in onze eigen oven pizza's aan het bakken waren, had onze overbuurman pizza's besteld bij PHD (wat in deze context natuurlijk niet staat voor een hoog geleerde, maar voor Pizza Hot Delivery). De bezorger toeterde drie keer, maar er kwam niemand om de pizza's te halen. Hierop besloot hij een stuk of tien minuten op zijn scooter te gaan leunen en deze activiteit af te wisselen met om de minuut één keer toeteren en 'HEY, Pizza?' en 'Pizza delivery' te roepen. Wat de situatie nog wat komischer maakte is dat wij vanaf waar wij stonden konden zien dat de bewoner van het huis een paar meter verderop aan het barbecuen was en blijkbaar het getoeter en geroep niet hoorde. Hoe het precies afliep weet ik niet, want er stond ook een pizza op ons te wachten, en dat vonden we interessanter. Gelukkig is het hier warm en koelt de bezorgpizza daardoor niet zo snel af.
Tijdens ons getuinier stuitten we natuurlijk ook weer op wonderbaarlijke fauna. Dit keer een stuk of drie larven van rode mierenkoninginnen (denken we). (Niet zo aardig maar) Als ware koninginnen hebben we ze onthoofd, bij gebrek aan guillotine gewoon maar met de schoffel. Misschien was het anders gegaan als hun soldaten onze benen en voeten niet rood hadden gebeten. Misschien.
Wat mij dan nog rest is te vertellen over de gewoonte die ik heb ontwikkeld hier in het orkaanseizoen (van juni tot november). Elke dag, 's ochtends en 's avonds, is het weer een beetje spannend. Ik check dan elke keer de site http://stormcarib.com/ en soms ook http://www.nhc.noaa.gov/ om te kijken of er een tropische storm of zelfs een orkaan op komst zou kunnen zijn. Iets wat hier best wel leeft en in Nederland totaal niet. Het doet me wel denken aan de gewoonte in Nederland om elke dag te kijken naar weeronline. Alleen ligt de spannendheidsgraad hier wat hoger.
Los van alles, ik ga vanaf morgen weer lekker kijken naar het programma 'The Great British Bake Off', met idool Mary Berry. Als je het ook kan zien, dan is het echt heel erg aan te raden!
Gegroet voor nu!
* 'Jack Spaniard', ook wel een 'Paper Wasp' of 'Umbrella Wasp'
http://en.wikipedia.org/wiki/Paper_wasp
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley