buurman Joe enzo

Nieuws highlights van de afgelopen week:
-Een oud olieschip in de haven van de stad is gezonken en heeft een hoop lucht en zeewater
vervuild; scholen werden gesloten en mensen werden onwel.
-Een landslide langs de hoofdweg wegens de regenval; bushalte en planten meegesleurd,
gelukkig geen mensen.
-De muur van de buren is aan het instorten langs het strand, ook door regenval; vooralsnog
geen gewonden.
-Discussie over het legaliseren van medische marihuana (eindelijk een slim idee, al is het
gedreven door geld)
-Bevolking wordt gevraagd naar mening over homosexualiteit. (Nou het lijkt wel Rusland
hier, idioten met hun anti-mening die nergens op gebaseerd is. )
-?Bananenplanten worden geimporteerd uit Israël?(Ja ja, bananenplanten uit het Midden-
Oosten naar het Caribisch gebied, waar ze groeien als onkruid).
-En als laatste dan; vrouw vermoord terwijl ze de was aan het doen was.
Het gaat hier lekker zijn gangetje!

Wij zitten hier nu alweer VIER maanden. Baxter heeft dat gevierd door een volgezogen teek te eten. Hij dacht misschien dat het een kersenbonbon was.

En ook deze zeventiende week zijn we weer geteisterd door menig beest.
Een mysterieus tafereel speelt zich zo nu en dan af wanneer wij mango's hebben gegeten, de pit hebben schoongemaakt en ten droge hebben gelegd op ons op kniehoogte plantentafeltje (althans, bij mij komt hij tot mijn knieën, bij de meesten van jullie waarschijnlijk tot het onderste begin van de kuit) (jeweetwel, zo'n Lack tafeltje van ikea). De mangopitten zijn de laatste tijd de volgende dag opeens verdwenen. Vaak vinden wij hem dan dagen later kapotgeknaagd terug in het gras. De enige aanwijzingen die we hebben zijn de tandafdrukken en het feit dat Biscuit vaak naast het tafeltje staat te staren. Hij kan precies met zijn snuit bij het bordje waar de pitten altijd op liggen te drogen... Wat is hier aan de hand? Wel zijn er al plots twee mangoboompjes midden in het gras ontkiemd. Misschien is het Biscuit die meehelpt met tuinieren?
Op een nacht droomde ik dat er een spin in het bed over mij heen kroop en ik schrok er wakker van. De volgende dag verscheen er een enorme spin van 'gespreide-hand grootte'. Was het wel een droom? We hebben hem met geweld uit huis moeten krijgen. Maar de daaropvolgende dagen verschenen er nog zo'n tien spinnen van ongeveeer dezelfde afmetingen. Ik sliep niet meer zo goed, en er was eigenlijk wel te spreken van een heuze spinneninvasie. Ook was er een spin met een spinnenei onder haar buik die leeg was en al snel zagen we overal hele kleine spinnetjes rondlopen. Één van die daaropvolgende nachten wist er een mot in het muggennet te komen. Hij besloot om herhaaldelijk tegen mij aan te vliegen en dan kan je je wel voorstellen dat je wakker schrikt van de gedachte dat er overal spinnen op je zitten. Rotmot. Ook hier wordt het herfst.
En toen ik op een ochtend 'porridge' wilde gaan maken, ontdekte ik, terwijl de havermoutstukjes net begonnen te pruttelen, dat er zwarte stukjes in de pap zaten die verdomd erg op kleine beestjes leken. Nou, het waren ook kleine beestjes. En het was niet onze schuld hoor. Want ze zaten niet alleen in de pot waar we een klein vooraadje in hadden opgeborgen, maar ook in de hele grote zak die luchtdicht verpakt zat in een ton. De eitjes van de beestjes zaten dus gewoon al in de winkel in de zak. Natuurlijk hadden we net de grootste, voordeligste verpakking gekocht '-_-. Gelukkig hebben we honden, en nu zelfs een kat, (omdat die is achtergelaten door de mensen die wel hun gehele huis meenemen met het verhuizen, maar niet hun huisdier). Zij weten de porridge met extra toegevoegde proteïnen wel te waarderen!

Terwijl hij net aan het zingen is van 'I'm leeeeeeaving on an airplane, Dun No When I B Back Again', zal ik een stukje schrijven over onze buurman Joe.
Toen we hier net waren, hielp hij ons zo nu en dan met het oversteken in de auto. Hij ging dan midden op de weg staan en schreeuwen dat we konden. Gelukkig is dat altijd goed gegaan. Hij werd daar dan altijd helemaal blij en enthousiast van. En soms als we uit een busje kwamen stond hij bij de bushalte en begroette ons dolenthousiast. Altijd als we hem tegenkomen krijgen we een 'box'van hem.
Joe zit ook vaak bij het strand, dan probeert hij zijn artwork aan iedereen te verkopen. Hij komt ons vaak vragen of we wat willen; mooie landschappen, bloemen etc. Vaak heeft hij geen succes en dan loopt hij met zijn kleren vastberaden de zee in om even te gaan zwemmen en dan komt hij er weer uit om weer verder te leven.
Joe houdt erg veel van muziek. Een tijd geleden had hij nieuwe speakers en hoorde je gedurende twee weken de hele dag lang alleen maar Bob Marley. Ook houdt hij van zingen. Zo kan je op een dag zomaar ineens allemaal mooie gezangen horen, of het nou vroeg in de morgen is of midden in de nacht.
Ook ruziën staat op zijn hobbylijst. En omdat Joe in een huisje woont met een dakje over een klein binnenplaatsje, kan je de ruzie goed volgen omdat het er lekker echoot. Hij heeft in ieder geval vaak luidruchtige ruzies met zijn 'fucking' moeder, of het nou vroeg in de morgen is of midden in de nacht.
Joe zit ook vaak bij onse fruitman Eli (tot zijn grote ergernis). Laatst had hij Eli's mango's gestolen en doorverkocht aan een vrouw voor veel te veel geld.
Een ander keertje toen Anthony en ik fruit gingen halen, was Joe er ook weer. Met een zak vol pruimen kwam hij aanlopen om te zeggen dat hij geen mangos had, maar wel lekkere pruimen die hij zelf had geplukt. Dit terwijl hij met zijn andere hand een soort rauwe deegbal naar zijn mond bracht om daar een hap van te nemen. We hebben hem vriendelijk verteld dat we zelf nog een (nietbestaande) zak pruimen thuis hadden liggen, dus nee dankje. Hierop stak hij vriendelijk zijn arm uit om ons een box te geven waarna hij besloot om fijn een stukje met ons mee naar huis te lopen. Hij begon te vertellen dat hij een konijn had. En oké, dat vond ik dan wel weer een leuk onderwerp. Hij vertelde hoe het beestje elke keer in een hoek rende als hij het probeerde te pakken, waardoor ik gelijk weer medelijden met het beestje kreeg. Ik vroeg aan hem of hij het ook wortels voerde, waarop hij enthousiast mijn arm vastpakte. 'Oooo, jaa, goed dat je me eraan herinnert!! Ik moet haar vanavond een wortel geven, maar ik was het bijna vergeten, dankjewel voor het herinneren'. Toen kwam onze afslag en zeiden we hem gedag, waarop hij een fluitje hangend om zijn nek in zijn mond stopte en er een paar keer keihard op blies.
Joe, is altijd dronken.

We kopen hier best veel melk. We bakken ermee, we maken er yoghurt mee, we eten het bij ons ontbijt, we maken er chocolademelk mee en toetjes, en we maken bananensmoothies. De 'verse' melk is hier niet te betalen. Daarom kopen we gepasteuriseerde melk van het merk Dutch Lady. En laatst hadden ze een actie dat als je vier pakken melk koopt, je er een pakket met Dutch Lady spulletjes bij kreeg. Nu hebben we dus een rugzak, potloodjes, een beker, een sleutelhanger en een pet met het geschrift 'Dutch Lady' erop. Het is wel allemaal puur toeval hoor, zo trots zijn we nou ook weer niet op onze nationaliteit...

Hier is het een gewoonte dat de mensen van de electriciteit (bedrijf Vinlec) elke maand een keer de meter komen checken. Onze meters staan niet bij het hek maar bij de huisjes, dus moeten de mensen altijd op het land komen. Meestal als ze komen, toeteren ze en doen we het hek voor ze open. Om zich dan te beschermen tegen de honden hebben ze ofwel een stok bij zich om ze weg te duwen, of zijn ze gewoon ervaren en blijven ze rustig. De laatste keer hadden ze een nieuwe werknemer. Opeens hoorden we de honden blaffen en grommen en stond er een man in onze tuin te schreeuwen en bijna te huilen. We zagen dat hij een 'Vinlec jasje aan had, maar noch zijn stok om zichzelf te beschermen noch zijn stalen zenuwen ontwikkelt uit ervaring waren aanwezig. Toen wij het door hadden was het al te laat en begon hij uit angst naar de honden te trappen. Hij struikelde half waardoor Biscuit op hem sprong en hem omver duwde. Hij werd daar zo zenuwachtig van, dat hij begon te schreeuwen, te trappen en te slaan waardoor Baxter hem te grazen nam in zijn rug en zijn been. Zodra we bij de man waren konden we Baxter en Biscuit pakken en vastzetten(terwijl we allemaal likjes kregen) waarna we Vinlec Junior wat desinfecterende alcohol en dettol konden aanbieden. Hij trok zijn shirt uit en wat schrammen en een hele stoere tatoeage kwamen tevoorschijn, terwijl de tranen over zijn wangen biggelde. Niet veel later kwam Vinlec Senior om hem op te halen aan de andere kant van het hek en vertelde ons waarom Vinlec Junior om was gelopen. Hij had hem die opdracht gegeven omdat ze aan het hek hadden getoeterd om kwart over zes, maar er niemand open deed. (Kom op nou zeg, dan ben ik toch niet wakker.) Dus waren ze later teruggekomen en omdat ze het werk een beetje snel af wouden hebben zijn ze via de andere kant op het land gekomen door over het hek heen te springen. Langs deze wegen komen normaalgesproken echter alleen mensen met kwaad in de zin, waardoor de honden extra fel zijn op vreemden van die kant. Wij vertelden ze dat als ze nou gewoon normaal hadden gehandeld er niks gebeurd was geweest. Vinlec Senior wist dat hij fout was en probeerde de situatie dan ook een beetje te behandelen alsof er niks gebeurd was. Vanaf nu bellen ze ons als het hek dicht zit(en natuurlijk zit hij altijd dicht, waarom heb je anders een hek?). Opgelost. Ik hoop dat Vinlec Junior zijn schrammen inmiddels zijn genezen.

En als laatste nieuws dan. We hadden eindelijk een niet-amicale taartenbestelling. Maar natuurlijk was dat een cheesecake. Cheesecake, een taart waar je allerlei producten voor nodig hebt die, als ze al voorradig zijn in de winkel, extreem prijzig zijn waardoor het een onbetaalbaar feestje wordt voor de klant. Daar ging onze eerste bestelling. Ciao!