het leven, mooi en zwaar en al het andere

'Kras kras krassekrasse kras'. Een vogel in het huis! 'Fladderfladderfladderflad'. Vogelpoep op de koffer op de kast, vogelpoep in de keuken, vogelpoep op de vloer. 'SKRJDS'. De vogel is weer naar buiten. 'Skwiekpieppieeep'. Onee, toch niet; dode vogel op de vloer. Een slecht begin van de week? Zeker weten...

Ik zie Kitten J. naast de auto in het gras liggen, zijn nieuwe plekje. Een beetje treurig leg ik de vogel dan een meter voor zijn snoet neer. Met een arrogant slaperige blik wordt hij wakker en kijkt afkeurend naar de vogel. Hij loopt weg. Ik dacht misschien andere vogellevens te kunnen redden door deze dan-toch-al-gestorven verse vogel aan hem te voeren. Maar katten zijn kieskeurig, zelfs als ze sterk uitgemergeld zijn, blijkt. (Ook het kattenvoer met kippensmaak hoeft hij niet.) En even later zie ik hem jagen op andere gevleugelden. Hij hoeft alleen af en toe wat van de pap met beestjes. Kitten J. kan prima voor zichzelf zorgen. Tevergeefs heb ik geprobeerd de vogel in een menselijk manier een nuttig eind te geven.

Een aantal dagen later stappen we in de auto naar de dierenarts, samen met Baxter. Ik zie dat de vogel is getransformeerd in een mierennest. Toch nog een cirkel van het leven geworden (hoe is dat ook eigenlijk te voorkomen?). Een soort van 'gelukkig maar' gaat door mijn hoofd.

Baxter gaat met ons naar de dierenarts voor een chip en een castratie. De chip is voor de aankomende reis naar NL en de castratie is omdat Baxter's hormonen opspelen door de vrouwelijk buurthonden.

Al een aantal nachten rent hij stoer elke avond na het eten blaffend weg om vervolgens in de late ochtend vol krassen en bijtwonden terug te komen. Overdag is hij aan het piepen en kan geen enkele blaf in de verte met rust laten. Het lijkt wat op een superhelden-syndroom. Alles is zijn probleem, en het liefst is hij overal bij om het op te lossen, ongeacht een goed of slecht eind. Daarom gaan we dus naar de dierenarts.

Precies vandaag besluit de auto weer kuren te hebben. Op een hellinkje van 30 graden slaat de JEEP af, zelfs in de eerste versnelling. Uiteindelijk kregen we hem aan de praat door ergens extra water in te gooien (geen idee waarin, maar dat weet Anthony wel, dus daar maak ik me maar niet druk om). En hobbelend gingen we op weg naar de dierenarts.

De dierenarts is een aardige man, en het is allemaal een stuk moderner en beter geregeld dan het gemiddelde bedrijf hier. De dierenarts noemde Baxter echter wel 'puppy en poodle' en vroeg óns naar de leeftijd en het ras, terwijl wij gehoopt hadden dat híj daar lichtelijk verheldering in kon brengen. De operatie ging prima. De post-operatieve periode ging echter wat minder.

Eerst kwam het bijkomen van de narcose. Wij namen Baxter gelijk na het wakker worden mee naar huis, iets waar je hier voor mag kiezen. Maar omdat Baxter Baxter is, wou hij gelijk weer gaan lopen, rennen en blaffen (de hormonen zijn natuurlijk niet in een keer uit zijn hondenbehuizing) en dit nekte hem een beetje. Een ambulance in de verte; huilen. Honden in de verte; piepen. Huilen, piepen en duizelig van narcose; spugen. Weglopen, instorten want de narcose zit nog in het bloed en weer half 'out'. Heel bleek tandvlees, bleke tong. Shit. Dierenarts gebeld, en zegt 'zolang hij nog ademt is het goed...'. Ergens wel logisch, maar toch niet helemaal, maarja. Dan maar weer rustig afwachten. We hebben de hele middag bij het schattige haarballetje gezeten, en Biscuit was heel rustig en voorzichtig en kwam alleen als Baxter piepte om te kijken wat er gebeurde. Uiteindelijk kwam Baxter toch weer een beetje rustig bij en na een behoorlijk aantal uren kon hij weer een beetje lopen en heel veel drinken.

Toen kwam de wondgenezing en het lichamelijk herstel. Na een castratie is het belangrijk dat je je hond goed en rustig laat herstellen voor een voorspoedige genezing. Dat is best lastig met een hond die normaal altijd los loopt en dat ook gewend is. Dat is best lastig op een stuk land waar geen goed hek omheen zit. En dat is best lastig in een land waar het oncomfortabel warm is voor een hond om binnen in huis te slapen.

Dit alles had ook behoorlijk wat effect op onze nachtrust. De nachten voor de operatie hadden we amper geslapen uit angst dat Baxter ergens in een naar gevecht zou komen. De nacht vòòr de operatie hebben we met de honden binnen geslapen, terwijl ze allebei de hele tijd naar buiten wilden en dat kenbaar maakten door door het huis te rennen en te blaffen. En door recht voor je gezicht te staan, in je gezicht te ademen en dan vervolgens door het net heen je gezicht te likken. De nachten nà de operatie waren nachten met Baxter vast aan het huis en gedeeltelijk in het huis (zodat hij niet op pad ging, om te zorgen dat zijn wond zo snel mogelijk zou genezen). Deze nachten waren inclusief nachtelijke wandelingetjes, stil houden van het blaffen en zorgen dat hij van zijn wond af zou blijven. Als je dan midden in de nacht de honden uitlaat en ziet dat je buren, die net een baby hebben gekregen, ook wakker zijn, realiseer je je dat het toch wel een beetje lijkt alsof we zelf twee kinderen hebben. De nachten erna hebben we dus ook amper geslapen.

Om onszelf een beetje wakker te houden en door de week heen te komen, gaan we naar de winkel om wat lekkers te halen. Ik stap in de auto en zie een hoopje dat eerst een dode vogel was, toen een mierennest, en nu een verlaten mierennest waaruit een deel van een vogelschedel steekt. In de winkel werkt Kabita, onze oude bovenbuurvrouw. Even een gezellig gesprekje doet je goed in zo'n week. En Pringles ook. En appelsap. We kunnen er weer een beetje tegenaan.

De eerste ochtend na de operatie, wist Baxter te ontsnappen. Gelukkig heeft hij zijn vaste plekjes waar hij heengaat, en heeft hij een voorliefde om met zijn allen ergens heen te wandelen. Dus na twee minuten buiten het hek te staan met zijn drieën komt Baxter enthousiast en vrolijk aangerend, klaar voor vertrek. Dat werd een vertrek terug naar huis aan de riem.
De tweede nacht na de operatie werd ik voor de twaalfde keer wakker van hondengeluiden, dit keer van gegrom. Kruipen uit het muggennet voor de vierde keer. Deur open voor de derde keer. Wat is dit nou weer? Biscuit is door het dolle heen aan het spelen met een vage corgi- pitbull kruizing. Baxter, die vast zit, is aan het piepen piepen piepen. 'Goh, waarom moet dat nou precies nu?' Lopen met drie honden in het midden van de nacht dan maar. 'Pfff.' Dan weer naar bed, lees: niet slapen, maar liggen. Piepen, grommen en blaffen. Langzaam komt de zon op, een soort van het teken dat ik officieel uit bed mag. En ja hoor, de rare hond is nog steeds met Biscuit aan het spelen.

Na lang nadenken over een naam voor het gekke ding (Hank, Danny, Bram, Carola (ik weet het, het is een mannetje) Burrito, Bonk, Pitakonkaki, Angela (ik weet het, het is een mannetje), Walter, Heisenberg en Rinus) werd het uiteindelijk Bram. Hoe leuk Bram het ook heeft met Biscuit, hij is toch wel angstig voor ons. Ons voer hoeft hij niet. Hij loopt een beetje rond op het stuk land en verdwijnt de rest van de dag. Die avond komt hij weer terug, maar Biscuit heeft niet meer zo'n zin om met hem te spelen. Daarna hebben we Bram niet meer gezien. Dat bracht gelukkig wel meer rust. Aan de ene kant zou het natuurlijk leuk zijn om er eentje extra bij te hebben. Maar gezien de omstandigheden is het niet de handigste keuze. Mocht hij terugkomen en verzorgd willen worden, dan gaan we dat uiteraard doen. Maar als hij dat niet wilt, dan is het zoals het is en misschien komt dat wel even beter uit!

Op de zesde dag van de reeks 'niet-tot-amper-slapen-nachten' komen we dan eindelijk met het briljante idee ook Biscuit vast te zetten en dat werkt best goed. Bram komt niet meer langs en ook Baxter lijkt steeds rustiger en relaxeter te worden. Baxter's wond geneest op zich goed, alleen hangt er de hele tijd een soort adertje uit de wond, die afsterft en af en toe weer langer wordt en weer vers is. De dierenarts zegt dat dat wel goed komt. Met Baxter zelf gaat het prima. Dus nu kunnen we dan eindelijk onze zorgen opzij zetten. We kunnen eindelijk weer slapen!

Gelukkig konden we deze week wel weer steun vinden in 'de pracht des Caribisch leven'. Tijdens een vroege ochtendwandeling met de honden sta ik oog in oog met een prachtige, turquoise kolibrie die in plaats van wegvliegt, steeds dichterbij komt. Wooow! Op zaterdag, tijdens een broodnodige siësta zonder slaap konden we ontspannen onder het genot van live-gospel vanaf het strand. Het voelde alsof alles goed kwam. De mangobomen schieten ineens uit de composthoop zonder dat we er iets aan gedaan hebben. En door de narcose (gokken we) kwamen er tientallen mini mini mini teken van Baxter af die zich overal op de muren verspreiden. We bleven ze maar doodmaken, tot op een gegeven moment een aantal hagedissen vrijwillig besloten ons te helpen door de teken van de muur af te eten!

En natuurlijk hebben we onze lime-boom. Elke dag, als we er langs lopen met de honden , heeft de boom weer tientallen van de vruchten afgeworpen. Hiervan hebben we sorbetijs, limonade en 1,5l. marmelade (wat een werk) gemaakt. Mee gekookt, weggegeven aan de buren en geperst en in 5 ijsklontzakje gedaan (1,5 l. puur limoensap, zo'n 70 limoenen) zodat we voor de rest van het jaar limoensap hebben. Tot nu toe hebben we al zo'n 100 limoenen verwerkt. En de boom hangt nog vol! Niet alleen het verwerken van de limoenen is leuk, maar ook het oogsten. De meesten liggen al op de grond. Als je redelijk goed kijkt zie je tussen het hoge groen felgele limoenen liggen. Dit doet me heel erg denken aan paaseieren zoeken.

En als laatste nieuws voor nu. Onze buren gaan hoogstwaarschijnlijk ergens de komende weken verhuizen. Dat betekent ook dat wij twee huisjes kunnen gaan gebruiken, dat er niet elke seconde van de dag iemand om het hoekje kan staan kijken/ door je tuin lopen/tegen je aan praten (ik geloof dat ze dit privacy noemen), geen waterrekeningen meer gedeeld hoeven worden, we in de tuin voor de veranda kunnen zitten, we de tuin verder uit kunnen breiden enz. enz. enz. Nogal fijn dus!

Nu moet ik gaan want we gaan maar weer pringles halen omdat onze koelkast bijna leeg is. Hè?