een klein, bloederig tafereeltje

Hey!
We zijn hier al heel aardig aan het wennen, zelfs mijn benen zien er weer oud en vertrouwd uit: vol met muggenbeten en zandvlooienbijten.
’s Middags waren we allemaal een beetje rustigjes aan het werk toen opeens Baxter en Biscuit aan het vechten waren met elkaar als een stel wilde honden...Water op ze gooien hielp niet, foei roepen hielp niet, achter ze aan rennen hielp niet. Op een gegeven moment zag Anthony bloed van Baxter’s oor sijpelen, en gelukkig rolden ze niet lang daarna met zijn tweeën een beetje van de heuvel naar beneden wat ze eindelijk uit elkaar haalde. Baxter kwam heel uitgeput en onderdanig naar boven met een bebloed hoofd, Een minuutje later kwam Biscuit behoorlijk schuldbewust omhoog geklommen, en niet veel later vluchtte hij dan ook weg naar boven. We hebben Baxter naar de bungalow getild en zijn hoofdje afgespoeld. De wonden hebben we ingedruppeld/opgevuld(diepe beetwond op het hoofd) met betadine oplossing. Hij was best een beetje geschrokken en zielig, dus zijn we extra extra lief voor hem. Nu maar goed in de gaten houden of het niet gaat ontteken. Gelukkig zijn die honden hier wel wat gewend.
Na dat grote avontuur zijn Anthony en ik met een minibusje naar de supermarkt gegaan. Dat is natuurlijk altijd een leuk avontuur. Keiharde muziek, scheurende busjes spookrijdend op onze weghelft, omweggetjes met steile heuvels en stiekem een beetje hopen dat ze je straks nog over hun muziek heen kunnen horen als je ‘BUS STOP’ roept, zodat je nog redelijk op tijd uit kan stappen. Terwijl wij licht angst-zwetend, maar moedig avontuurlijk in dat busje zaten, werd Anthony omringd door twee ontzettend kalme locals. Één daarvan poerend in haar oren en de ander sms-end ( ‘She what?’ *send* ‘Ah ah, no she didn’t’ *send*. Toen we, 50 meter verder dan onze busstop, afgezet waren, werden we dan wel weer heel schattig dubbel begroet door een klein meisje. Ze bleef maar zwaaien haha, geen idee wie het was ook.
Verder wilde ik nog zeggen dat je hier een soort limonade hebt in poedervorm, en daar doe je dan water bij. Hij komt voor in allerlei smaken, maar gisteren vond ik nog een zakje in de kast met tamarinde smaak. Ik dacht echt dat het heel raar notig ofzo zou smaken(zeker nadat ik Anthony een soort pindakaas waterijsje had zien eten), maar het smaakt echt super lekker. Een soort kruidige cola. Het zit trouwens ook in Worcestersaus. Los van de smakelijkheid had ik gelezen op het internet dat ze de tak van deze plant in de slavernij als zweep gebruikten. Waarschijnlijk kennen jullie het ding wel als ik er plaatje van laat zien:
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Tamarindus_indica_-_K%C3%B6hler%E2%80%93s_Medizinal-Pflanzen-134.jpg
De tamarinde en zijn vruchten.
Op dit moment zijn we ons eerste baksel weer een aan het maken; een puur Hollandse boterkoek met rozijnen. Ik was alleen wel bijna het ei vergeten, maar het deeg leek beter voordat ik het ei had toegevoegd. Later realiseerde ik me dat dat logisch was, omdat het hier natuurlijk een stukje warmer is, dus het deeg een stukje zachter. Ik ga eens kijken hoe het er aan toe is met het ding.