reis en aankomst

Het is woensdag 15 mei, en we hebben het gisteren nog net gehaald om de 14de aan te komen op Saint Vincent and the Grenadines. De hele reis ging goed tot de aankomst op Saint Vincent. Alle aansluitingen verliepen soepel en de grootste vlucht duurde maar 7,5 uur.
In die vlucht hadden we keuze uit heel veel entertainment. Mede dankzij dit heb ik, als een kind, heerlijk kunnen slapen op de luisterboeken van Paddington, voor ik het wist waren ze allemaal voorgelezen en werd ik teleurgesteld wakker.
Op Barbados stapte we uit in de ongekend lekkere warmte, een zeer warm welkom. Toen we bij de veiligheidscontrole waren op Barbados, moesten we onze schoenen uitdoen. Nou, zelfs de Geox schoen is in deze warmte niet meer ‘de schoen die ademt’, dus een beetje oncomfortabel deden wij wat ons verteld werd. Toen de vrouw van de veiligheidscontrole de bakken weer op kwam halen zat ze de hele tijd ‘Pooh’ te zeggen en te zwaaien met haar hand. Dus op een gegeven moment had ik wel zoiets van ‘oké, nu weten we het wel, het ruikt vast niet naar bloemen en wasmiddel.’ Dus vroeg ik daarna aan Anthony of hij gezien had wat die vrouw deed. Waarna Anthony mij vertelde dat ze dat deed omdat haar vinger tussen die bakken was gekomen ‘-_-. Was het toch minder awkward dan ik dacht, haha.
De aankomst op Saint Vincent was figuurlijk een stuk minder warm dan op Barbados. Hier hebben we 3 uur lang moeten wachten omdat we onze terugreis nog niet compleet hadden geboekt. Het maakte alleen niet uit dat we de datum nog niet wisten als we maar een ticket van Saint Vincent naar Barbados boekten(wat nergens wordt aangegeven). Nou, en dat duurde dus 3 uur. Mede omdat de vrouw die ons hielp eigenlijk niet precies wist of je nou wel of niet gelijk moest betalen, dat er geen geld in de pinautomaat was om te betalen (dus dat we ergens anders naar een pinautomaat moesten), omdat ze onze paspoorten kwijt waren voor een half uur en omdat inmiddels de volgende vlucht uit Barbados was gearriveerd waardoor we bij de douane achteraan in de rij stonden van de volgende vlucht. Heerlijk. Bij de douane moesten we ook nog onze koffers openen. In plaats van dat de vrouw haar oog liet vallen op mijn gebreide knuffelaap (waar je natuurlijk heel goed van alles in kan verstoppen), vond ze de posterbuddies een stuk interessanter. Helaas voor haar kon ze daar (en ook van niks anders trouwens) niet echt iets kostbaars van maken waar ze belasting voor kon vragen. Dus we mochten, nadat mijn koffer (door haar volle lichaamsgewicht dicht geperst terwijl er nog van alles tussenzat) eindelijk dichtzat, eindelijk naar buiten waar Roger, Rakel en Wayne ons op stonden te wachten.
Ze namen ons mee naar Indian Bay waar ons huisje staat. Bij het hek, zaten we verwachtingsvol op het puntje van de achterbank van de auto. We wisten dat Baxter en Biscuit zo meteen naar het hek zouden komen rennen om te zien wat er aan de hand was. Binnen dertig seconden stond ze kwispelend, springend en hijgend om ons heen te dansen. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik een soort van blijde verbazing in Baxter’s ogen zag toen hij ons escorteerde naar het huisje. We hebben nog tot half 1 buiten gezeten (jaaa, echt waar, buiten!!!( in een jurk hè, in een jurk!! ) ) en daarna hebben we geslapen als een roos.
Anthony, Baxter, Biscuit en ik lopen alweer als een soort roedel rond. Overal waar we heen gaan volgen ze ons, als we stoppen, stoppen ze ook. Soms lopen ze een stukje vooruit om te scouten of eventuele gevaren zich schuilhouden, maar dan wachten ze tot we weer bij ze zijn, en dan pas lopen ze verder. We zijn ook alweer begroet door een paar motten en veel hagedissen. Alleen laten de spinnen een beetje op zich wachten. Ook de fles pepersaus is alweer aangebroken. Slapen met een dun lakentje is te warm. Ik geloof dat we weer in Saint Vincent zijn.