een ei

Na een ontbijt met havermoutpap en mislukte zure yoghurt begon wederom een dag vol geinige dingen. Honden die, als je de voordeur opendoet, niet weten hoe snel ze naar binnen moeten komen om je te begroeten. De staart zo hard kwispelend dat het bijna lijkt alsof hun billen (of konten, want het zijn natuurlijk dieren) eraf vliegen. En als ze door hebben dat Anthony er niet is (omdat hij in de badkamer is), ze om het muggennet heen rennen om te kijken of hij niet misschien aan de andere kant ligt. Biscuit probeert zijn snuit dan door het net te krijgen en Baxter springt met zijn voorpoten op het matras. Als je wel nog in bed ligt voel je Biscuit door het net likken, het maakt ze allemaal niets uit, als ze je maar kunnen begroeten. Zo heeft ons muggennet niet alleen de functie om muggen tegen te houden, maar ook om honden van het bed te houden.
’s Middags ben ik weer verder gegaan met de tuin opknappen. Dit keer heb ik wat dieper gegraven dan de vorige, en dat heb ik gemerkt. Nu kwam ik dan eindelijk de eigenlijk al verwachte engerds tegen. Krioelende centipedes, een vieze krekel die bewonderenswaardig goed kon graven, een doorzichtige babyschorpioen ( = evengroot als vingertop), een doorzichtig schorpioentje en een zwarte schorpioentje. Toen ik vriendelijke wormen tegenkwam heb ik ze verhuist naar waar mijn planten staan, zodat ze de aarde wat fijner voor mij en de planten konden maken. Ik was alleen vergeten dat zich daar ook een mierenkolonie huist. Dit pakte een beetje zielig uit voor de wormen, want tegen de tijd dat ik me dat van die mierenkolonie realiseerde, werden ze al levend verorberd. Ik heb ze toch nog uit de aarde gevist en weer gegooid waar ik ze had gevonden. Na al deze beestjes vond ik opeens een minuscuul klein eitje in de aarde, verrast dat hij nog heel was na mijn gehak in de aarde. Het was wel een beetje raar om het te vinden, want hij lag ook een beetje tussen de compost en de schillen van onze geconsumeerde eieren. Als een enthousiast kind riep ik Anthony. Hij dacht dat het wel eens een kolibrie eitje kon zijn. Later dachten we aan een schorpioen ei. En na het raadplegen van google denken we nu toch weer kolibrie. Dit is natuurlijk best gaaf, maar het is vooral zielig, want mocht het ei nog uitkomen dan is het volgens mij bijna onmogelijk om hem levend te houden. Gewoonweg omdat ik geen insecten en nectar uit bloemen eet en die vervolgens weer op kan braken en met mijn lange snavel kan injecteren in de keel van de babykolibrie. Waarschijnlijk gaan we er niets mee doen, omdat het anders alleen maar heel zielig wordt. Wie weet komt er wel een afgrijselijke schorpioenen baby uit en hoef ik hem alleen maar in de aarde te dumpen. Wat zou dat een opluchting zijn.
– Het eitje begint bizar te krimpen, dus we doen hem maar gewoon terug waar we hem hebben gevonden.
Dinsdag hebben we naast een nieuwe lading mango's ook twee kokosnoten gehaald. Anthony, Baxter en Biscuit wisten niet wat ze overkwam. Haha, met zijn drieën hebben zij zitten smullen van eerst het kokoswater, toen het kokosvruchtvlees, en daarna gespeeld met de schillen. Nu liggen ze te rotten op de composthoop. De kokosnootschillen. Dat was wel een hele goede investering.
Er komt een enorm luid gezoem uit het huisje, dus ik ga even kijken wat het is. Waarschijnlijk is het een vlieg die zo groot is als twee vingerkootjes, dus die moet echt even het huis uit.