Toodlez
04 Maart 2014 | St. Vincent, Saint Vincent
De laatste weken bestonden uit inpakken, schoonmaken, heen en weer rijden en last minute regelen.
Gelukkig werd dit ook nog steeds afgewisseld met alledaagse Caribische dingen.
Zo hebben we twee keer in 1 week een vogel in huis gehad. Een daarvan bleef ondersteboven hangen aan het dak en viel zo in slaap, net als een vleermuis.
Ook hebben we een walvis gezien. We zaten in de tuin van het uitzicht op zee te genieten toen we opeens een paar keer een fontein midden op zee zagen. Een paar fonteinen later verscheen er de rug van de walvis, die heel erg op een bovenwaterkomende onderzeeer leek.
De mensen uit Canada hebben we niet meer kunnen helpen met bouwen aan de Community Centre, maar we hebben wel onze akoestische gitaar en basgitaar aan ze gedoneerd. We hadden ook nog een afscheidstaart voor ze gemaakt, wat erg goed uitkwam omdat ze een verjaardagstaart nodig hadden. We hebben vrijdag afscheid van ze genomen op het strand. Alleen toen ze weggingen, kwamen ze erachter dat iemand geld uit hun auto had gestolen...Niet echt een leuk einde voor ze, nadat ze een hele week aan een community centre hadden gebouwd voor de locals in de hete zon.
Als je hier rondloopt in de stad of op het strand wordt je elke keer gevraagd of je een taxi nodig hebt. Het is zelfs zo erg dat ze het soms al vragen terwijl je in de supermarkt je boodschappen aan het doen bent. Op een gegeven moment besloot Anthony dan toch maar een keer te zeggen dat we hier gewoon wonen, waarop hele excentrieke reacties worden gegeven zoals: 'o SHIIIIIIIIIIIIIIIIIIT' inclusief het omdraaien van het lichaam en de handen . Of een andere man die ons vanaf het strand toeriep of we al een taxi hadden.'No, thanks, we live here' 'Aaaaaaaaah man, that's good, that you live here, gooood, that's good.'.
Op donderdag gingen we Anthony's ouder en Ron ophalen van het vliegveld. Samen met Raquel hebben we voor het eerst een drankje gedronken in de locale uitgaansgelegenheid hier: de rumshop. Je kan er fris,bier en rum kopen en soms roti's. Af en toe staat er een tv met cricketwedstrijden aan en iedereen kent elkaar en is semi dronken. Deze rumshop zat naast het vliegveld dus konden we als het goed was het vliegtuig aan zien komen waar Anhony's ouders in zouden zitten. Op een gegeven moment hoorden we een keiharde piep en was er een hondje aangereden. Het viel me nog mee dat iedereen in ieder geval wel van het incident opkeek. Verder gebeurde er niet aardig veel. Er was 1 auto wel zo aardig om richting het hondje te rijden om te kijken hoe het ging. Gelukkig hupste hij op een gegeven moment weg, helaas wel met een mank pootje. Daarna zagen we een vliegtuig aankomen en zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar hebben we tot half 12 gewacht samen met Wayne en Raquel, maar niemand die wij kenden kwam aan. Dus zijn we tevergeefs naar huis gaan.
Anthony's ouders en Ron waren gestrand op Barbados omdat voor hun een vliegtuig een klapband had gekregen op de landingsbaan. Daardoor kwamen ze later aan dan gepland en hebben ze een ontzettend luxe hotelovernachting met verdieping en jacuzzi op kosten van British Airways gekregen. De volgende ochtend kwamen ze alsnog aan op Saint Vincent.
De dag erna hielden Anthony en ik een welkomst/afscheids bbq voor de mensen hier.We hadden ontzettend veel pizza gebakken, kip gebarbecued, gehaktballen gemaakt, en taart gecreeerd. Zo hebben we nog even iedereen gezien voor we weer gaan.
Uiteraard moest ook de auto nog een keer kapot gaan voordat we vertrekken. De slang voor de koelvloeistof was helemaal kapotgeroest, waardoor er enorme gaten inzaten. De koelvloeistof lekte er de hele tijd uit waardoor de auto oververhit raakte en helemaal niks meer deed. Gelukkig was de auto binnen een recordtijd van een halve dag weer gemaakt.
Elizabeth is nog een keer langsgekomen om thee te drinken en onze taart te proeven. Afgelopen vrijdag hadden we onze laatste taartbestelling, een appelkaneelcake.
Onze laatste zondag had Elizabeth ons uitgenodigd om op Young Island te lunchen, een klein eilandje tegenover het strand waar een vakantieresort zit. Er was heel lekker eten, vooral het cinnamonbrood was erg lekker. Wat minder lekker was waren de Scandinavische toeristen die nonchalant in hun blubberbikini de salsa gingen dansen. (What a shame, so many meat and no potatoes.). Op het strand kwam uit het niets een iguana tevoorschijn en ze hadden er ook de 'Vincentian parrot', een papegaai die alleen op Saint Vincent woont.
We zijn met de honden naar de dierenarts geweest voor een last-minute wormenkuur. Daarna moesten we naar de Government Vet voor alle laatste checks. Hier hebben we met zijn vieren (Anthony, Baxter, Biscuit en ik) 3 uur lang op een stoepje in de drukke stad gewacht. Mensen vonden het ontzettend interessant maar echt iedereen denkt dat honden je sowieso doodmaken, wat je ook doet. Mensen liepen om, stopten met lopen, vroegen of het veilig was, of we ze vast hielden (waarom denk je dat ze een riem aan hebben dan?) , of ze bijten. Maar wonder boven wonder was er 1 meisje die vroeg of ze ze mocht aaien, wat ze echt super leuk vond. Iedereen loopt hier met een pistool op zak en niemand kijkt er van op. Maar als ze honden zien, oee dan is het oppassen geblazen en kan je beter met stenen gooien of takken slaan. Baxter en Biscuit raakten al best snel gewend aan de drukte. En na 3 uur wachten en twee klinische onderzoeken kregen we de health certificate voor ze mee!!!!! YES!!! Nu alleen nog de praktijk, het vliegen naar NL. En dat gaan we morgen doen!
Gelukkig werd dit ook nog steeds afgewisseld met alledaagse Caribische dingen.
Zo hebben we twee keer in 1 week een vogel in huis gehad. Een daarvan bleef ondersteboven hangen aan het dak en viel zo in slaap, net als een vleermuis.
Ook hebben we een walvis gezien. We zaten in de tuin van het uitzicht op zee te genieten toen we opeens een paar keer een fontein midden op zee zagen. Een paar fonteinen later verscheen er de rug van de walvis, die heel erg op een bovenwaterkomende onderzeeer leek.
De mensen uit Canada hebben we niet meer kunnen helpen met bouwen aan de Community Centre, maar we hebben wel onze akoestische gitaar en basgitaar aan ze gedoneerd. We hadden ook nog een afscheidstaart voor ze gemaakt, wat erg goed uitkwam omdat ze een verjaardagstaart nodig hadden. We hebben vrijdag afscheid van ze genomen op het strand. Alleen toen ze weggingen, kwamen ze erachter dat iemand geld uit hun auto had gestolen...Niet echt een leuk einde voor ze, nadat ze een hele week aan een community centre hadden gebouwd voor de locals in de hete zon.
Als je hier rondloopt in de stad of op het strand wordt je elke keer gevraagd of je een taxi nodig hebt. Het is zelfs zo erg dat ze het soms al vragen terwijl je in de supermarkt je boodschappen aan het doen bent. Op een gegeven moment besloot Anthony dan toch maar een keer te zeggen dat we hier gewoon wonen, waarop hele excentrieke reacties worden gegeven zoals: 'o SHIIIIIIIIIIIIIIIIIIT' inclusief het omdraaien van het lichaam en de handen . Of een andere man die ons vanaf het strand toeriep of we al een taxi hadden.'No, thanks, we live here' 'Aaaaaaaaah man, that's good, that you live here, gooood, that's good.'.
Op donderdag gingen we Anthony's ouder en Ron ophalen van het vliegveld. Samen met Raquel hebben we voor het eerst een drankje gedronken in de locale uitgaansgelegenheid hier: de rumshop. Je kan er fris,bier en rum kopen en soms roti's. Af en toe staat er een tv met cricketwedstrijden aan en iedereen kent elkaar en is semi dronken. Deze rumshop zat naast het vliegveld dus konden we als het goed was het vliegtuig aan zien komen waar Anhony's ouders in zouden zitten. Op een gegeven moment hoorden we een keiharde piep en was er een hondje aangereden. Het viel me nog mee dat iedereen in ieder geval wel van het incident opkeek. Verder gebeurde er niet aardig veel. Er was 1 auto wel zo aardig om richting het hondje te rijden om te kijken hoe het ging. Gelukkig hupste hij op een gegeven moment weg, helaas wel met een mank pootje. Daarna zagen we een vliegtuig aankomen en zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar hebben we tot half 12 gewacht samen met Wayne en Raquel, maar niemand die wij kenden kwam aan. Dus zijn we tevergeefs naar huis gaan.
Anthony's ouders en Ron waren gestrand op Barbados omdat voor hun een vliegtuig een klapband had gekregen op de landingsbaan. Daardoor kwamen ze later aan dan gepland en hebben ze een ontzettend luxe hotelovernachting met verdieping en jacuzzi op kosten van British Airways gekregen. De volgende ochtend kwamen ze alsnog aan op Saint Vincent.
De dag erna hielden Anthony en ik een welkomst/afscheids bbq voor de mensen hier.We hadden ontzettend veel pizza gebakken, kip gebarbecued, gehaktballen gemaakt, en taart gecreeerd. Zo hebben we nog even iedereen gezien voor we weer gaan.
Uiteraard moest ook de auto nog een keer kapot gaan voordat we vertrekken. De slang voor de koelvloeistof was helemaal kapotgeroest, waardoor er enorme gaten inzaten. De koelvloeistof lekte er de hele tijd uit waardoor de auto oververhit raakte en helemaal niks meer deed. Gelukkig was de auto binnen een recordtijd van een halve dag weer gemaakt.
Elizabeth is nog een keer langsgekomen om thee te drinken en onze taart te proeven. Afgelopen vrijdag hadden we onze laatste taartbestelling, een appelkaneelcake.
Onze laatste zondag had Elizabeth ons uitgenodigd om op Young Island te lunchen, een klein eilandje tegenover het strand waar een vakantieresort zit. Er was heel lekker eten, vooral het cinnamonbrood was erg lekker. Wat minder lekker was waren de Scandinavische toeristen die nonchalant in hun blubberbikini de salsa gingen dansen. (What a shame, so many meat and no potatoes.). Op het strand kwam uit het niets een iguana tevoorschijn en ze hadden er ook de 'Vincentian parrot', een papegaai die alleen op Saint Vincent woont.
We zijn met de honden naar de dierenarts geweest voor een last-minute wormenkuur. Daarna moesten we naar de Government Vet voor alle laatste checks. Hier hebben we met zijn vieren (Anthony, Baxter, Biscuit en ik) 3 uur lang op een stoepje in de drukke stad gewacht. Mensen vonden het ontzettend interessant maar echt iedereen denkt dat honden je sowieso doodmaken, wat je ook doet. Mensen liepen om, stopten met lopen, vroegen of het veilig was, of we ze vast hielden (waarom denk je dat ze een riem aan hebben dan?) , of ze bijten. Maar wonder boven wonder was er 1 meisje die vroeg of ze ze mocht aaien, wat ze echt super leuk vond. Iedereen loopt hier met een pistool op zak en niemand kijkt er van op. Maar als ze honden zien, oee dan is het oppassen geblazen en kan je beter met stenen gooien of takken slaan. Baxter en Biscuit raakten al best snel gewend aan de drukte. En na 3 uur wachten en twee klinische onderzoeken kregen we de health certificate voor ze mee!!!!! YES!!! Nu alleen nog de praktijk, het vliegen naar NL. En dat gaan we morgen doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
