een dagje uit, naar Mustique

Zondagavond kwam Wayne bij ons op bezoek. We hadden het erover dat we binnenkort eens naar Bequia zouden gaan, een eiland in de buurt. Wayne heeft zijn eigen speedboot waarmee hij regelmatig mensen op excursie meeneemt (bijvoorbeeld naar de Tobago Keys). Daarvoor moet hij vaak eerst naar Bequia of Mustique om zijn klanten op te halen en dan zit hij vanaf Saint Vincent vaak met een lege boot. En omdat het toeristenseizoen weer begonnen is, heeft hij veel werk. Hij zou de dag erna naar Mustique gaan, dus stelde hij voor dat we gewoon met hem mee konden! Nou, en dat deden we!

Mustique is een van de eilanden die onder 'St. Vincent and the Grenadines' valt. Het is alleen wel eigendom van een privé eigenaar (geweest?). Het eiland is eigenlijk vooral geschikt voor hele rijke mensen, als in multimiljonair rijke mensen. Er staan slechts een paar huizen, lees villa's. Er is een vliegveld, die je eigenlijk alleen kan bereiken met kleine privévliegtuigen. De mensen die er een (vakantie)huis hebben zijn/waren mensen als prinses Margaret, prins William en prinses Kate, Shania Twain, David Bowie e.d. Je kan er ook op vakantie gaan, maar dan moet je wel zo'n 12000 euro per week neertellen voor een huisje, en dat is dan het goedkoopst. Je krijgt daar dan wel weer personeel bij, zoals een schoonmaker, chef en klusjesman. Het eiland zelf is heel mooi (tropische witte zandstranden met palmbomen en blauwe zee), heel rustig en heel goed onderhouden (wat een verademing na 6,5 maand non-stop Saint Vincent!) en het eiland zit vol met landschildpadden.

De boot
Op maandag om tien voor half negen brachten Baxter en Biscuit ons naar het strand, waar we om half negen 's ochtends werden opgehaald met de speedboot, door Captain Wayne. Er waren wat oudere mensen aan het badderen toen we op de speedboot klommen. We werden niet alleen lang nagekeken door hun, maar ook door Baxter en Biscuit. Zij begrepen er een weinig van dat we op dat grote blauwe ding zaten die ons steeds kleiner maakte.

De boottocht was van Saint Vincent naar Mustique, langs Bequia en andere kleinere eilandjes, over de Caribische zee. Op de boot zit je zo laag op de open zee dat je de bolling van de horizon heel goed kan zien. Dit stuk is zo diep dat er zelfs walvissen rondzwemmen. Een plek waar ik niet graag zou willen vallen; wat voor engerds zullen hier wel niet allemaal zwemmen? Maar er zwemmen ook leuke beestjes. Want al na 5 minuten op de boot zien we een school vliegende vissen 'vliegen'. De boot gaat echt heel erg hard, wat heel leuk is, maar je moet je wel echt goed vasthouden. En je wordt kleddernat (als je op mijn plek zit), maar dat is juist wel leuk, je zit op de zee, immers.

Een van de twee jongens die meereisde op de boot wees plotseling naar een plek op de zee. Uit het niets sprong er op nog geen 15 meter afstand een dolfijn zo uit zee. En nog een keer. En nog een keer. Wow! Ik kijk achterom en zie drie dolfijnen tegelijk recht omhoog uit de zee springen. Wow! Wow Wow wow! Dat hadden we helemaal niet verwacht!

Na ongeveer 35 minuten, veel zeevogels, vliegende vissen, en 3 liter zout water in mijn mouwen kwamen we aan bij Mustique. Wayne zette ons af bij een van de (weinige) hotels van het eiland 'Cotton House'(lijkt op Disney, zacht gras, villa's, prachtige lelie's bij een enorme vijver, mensen op paarden). Een van de jongens die mee was gereisd op de boot,Robbie, zou ons een kleine rondleiding geven op het eiland. Woohoo!

De rondleidingen
Robbie wees naar een enorm huis in de verte op de top van een heuvel en vertelde dat hij daar werkte. WAT,serieus, woow?! Zijn co-worker, Tony, zou ons zo op komen pikken in een Kawasaki-Mule, een soort stevige golfkar, waar bijna iedereen op dat eiland in rijdt. Hij zou ons eerst meenemen naar het huis waar zij werkten en ons daar een rondleiding geven en daarna zou hij ons een stukje over het eiland rondleiden in de Kawasaki-Mule en ons daarna afzetten bij Basil's Bar.

Eerst reden we langs het vliegveld. Het was heel klein en helemaal gemaakt van bamboe. Tony sprak echt iedereen aan en zwaaide met de grootse glimlach naar iedereen, terwijl Anthony en ik achterin de Kawasaki-Mule met de grootste glimlach aan het meecruisen waren. Plots stapte Tony uit. Er lag een schildpad op zijn rug langs de kant van de weg. Hij draaide hem om en reed weer vrolijk verder. Hee, eindelijk weer een ander mens die ook om dieren geeft!

We reden een privé-weg op met het mooiste uitzicht op Bequia en Saint Vincent (waarboven zich hele grauwe wolken aan het vormen waren), en niet veel later kwamen we aan bij het huis 'Cactus Hill'. En toen begon de rondleiding.

de huisrondleiding
Een eettafel en een aparte lunch-en-ontbijt-tafel onder een kaziboo, want ja, lunchen en dineren kan natuurlijk niet aan dezelfde tafel. Toen de keuken, inclusief de huisvrouw die al het servies en de rest van de keukenspullen aan het poetsen was, want 'the boss' zou komen met kerst. De oven was prachtig en de koelkast leek op een kluis. En ook de wijnkast ontbrak niet. Daarnaast een peervormig, twee meter diep zwembad met tafeltjes en een stuk of tien ligstoelen. En uiteraard uitzicht op de Caribische zee. Achter het zwembad was een terras waar ze soms sterren keken. 'Logisch' dacht ik, en meer kon ik ook niet denken. Voor het zwembad was de woonkamer met iets van acht banken en een spiegel zo groot dat ik er mezelf plus acht klonen van mezelf er tegelijk in zou kunnen zien, als mensen gekloond zouden kunnen worden dan.
Na al deze kamers volgden alle slaapkamers (master, voor de dochter, twee 'gewone', kinder en een nieuwe voor als er met kerst misschien meer gasten zouden komen, anders zou het niet passen). Elke kamer is een apart gebouw met eigen kleedkamer, badkamer (met bad, douche en wc) bed en verwarmde buitendouche en tuintje/balkon. En het uitzicht, bij elke kamer, tsjee...
Daarna de binnentuin, met grote standbeelden van Chinese krijgers, prachtige bloemen en een vijver met een stuk of 60 koi-karpers. Wat me een klein beetje trots deed voelen was dat ze dezelfde ikea-deurmat als wij hadden. Alleen dan wel iets van 20 x zoveel.
We eindigden bij de tv-kamer met enorme flatscreen, banken, computer en uiteraard een badkamer met bad.
Voor foto's kan je kijken op deze link:
http://www.cactushillmustique.com/ , dat spreekt wat beter dan mijn uitleg.

'The boss' zou komen met kerst, maar ook als de familie er niet is, werkt het personeel gewoon het hele jaar door om het huis te onderhouden, best gek.

de eilandrondleiding
Na de huisrondleiding kwam de eilandrondleiding. Daar gingen we weer in de Kawasaki-Mule. We waren nog geen minuut van de prive-weg af of Tony informeerde ons dat dit het huis van Shania Twain was, praktisch gezien zijn buurvrouw dus. We reden verder ' by the way this used to be the house of David Bowie and I used to work for him, but now he sold his house'. O, okee. Daarna een enorm standbeeld van twee 'sexing turtles'. En witte zandstranden, en omringd door de blauwe zee. Toen kwam er, veel te snel al weer, een eind aan ons Kawasaki-Mule ritje. Dat was gaaf zeg, hee!

op eigen voeten
Toen werden Ant en ik aan ons bittere lot overgelaten. Dus liepen we maar richting de witte zandstranden. In de zee stonden twee mannen bij een enorme stapel lege Cong Shells. Er zijn heel veel van die stapels op Mustique. De vorige keer toen we op Mustique waren dachten we dat die stapels kwamen door orkanen. Myth Busted. Er is een soort natuurlijk vangnet daar voor de Cong Shells, en de mannen keken of er nog een beest in de schelp zat (voor consumptie) door ze kapot te slaan, zo niet, dan belandde de schelp op de stapel. (Denken we). Het rook in ieder geval heerlijk.
Toen we eenmaal een strand naar onze smaak hadden gevonden, settleden wij ons daar. We hebben er in de zee gedobberd, getekend, gepuzzeld in puzzelboekjes en naar de horizon gevuld met eilanden, zee, boten en dieren gekeken. Ook hebben we hele mooi schelpjes verzameld, die helemaal geen schelpen bleken te zijn, maar tiny scharen van mini-krabben. Dat hebben we een paar uur gedaan, totdat het dreigende weer van Saint Vincent Mustique had bereikt. Toen moesten we schuilen, iets dat je niet zomaar kan doen op Mustique. Het eiland is namelijk bezaaid met de 'Machineel Tree'. Als je eronder staat wanneer het regent komt er een soort vloeistof van de boom af die blaren veroorzaakt. Maar gelukkig staan er ook allemaal hutten met palmbladeren daken, picknicktafels en een bbq op Mustique (eilanders kunnen deze huren voor bijv. een feest). Daar hebben we heel mooi kunnen schuilen. Door het vochtige warme weer kwamen er echter allemaal honderden sandflies op ons af , en zodra de ergste regen een beetje ophield zijn we gelijk naar Basil's Bar gelopen over aangespoeld dood koraal en langs een aangespoeld paardenschedel. Anthony had me gewaarschuwd niet onder de kokospalmen te lopen, omdat de noten nooit geoogst worden vallen ze er namelijk vanzelf uit. Een paar meter verderop viel er opeens een kokosnoot uit een 20 meter hoge palmboom zo op de grond. Het leek allemaal wel een computerspel waar je af zou zijn als je uit zou glijden op modderige wegen of geraakt zou worden door brandblaren veroorzakende bomen of vallende kokosnoten. Het level was volbracht als je bij de bar aankwam en je zou dan beloond worden met ginger ale en bitter lemon. Extra punten kon je verdienen door mooie foto's te schieten met de excentrieke lichtval. In de bar kwamen veel zeilboten, facelifts, krabben en Justin Bieberachtigen voorbij.
Na de bar waren we nog even op een strandje gaan zitten om onze witte puntjes te versnaperen en op Wayne te wachten. In de verte speerde Wayne's boot voorbij en tegelijkertijd reed achter ons, in zijn Kawasaki Mule, Tony met zijn grote glimlach. Hij zwaaide naar ons en vroeg of Wayne ons niet vergeten was. We zeiden dat hij net langs vaarde en dat hij zo wel zou komen. Toen zei Tony dat als Wayne ons zou vergeten we maar naar het huis moesten komen om de nacht te spenderen. Als een gek begonnen we te hopen dat Wayne ons was vergeten.
Maar helaas, ehh gelukkig, kwam Wayne na een kwartiertje bij de pier. Het weer was wel echt omgeslagen en de zee was enorm wild. Het beloofde een crazy terugweg te worden. Golven van een aantal meters hoog, en als je jezelf dan omhoog voelt gaan, weet je niet of je vervolgens keihard naar beneden gaat of dat het wel meevalt, scheve boot, heel veel zeewater in je gezicht. Je werd van al die golven ook wel een beetje duizelig en misselijk af en toe. Dus alles bij elkaar opgeteld was de bootreis een hele spannende lange, achtbaan/zweefmolen/splash rit. Bij Bequia kwamen we langs twee kleine eilandjes waartussen een grote olieboot ofzo was vast komen te zitten (wel al een tijd geleden). Dat zag er wel heel spectaculair uit. Verder waren er allemaal grote piraat-achtige schepen met moeite de golven aan het trotseren, terwijl wij ze inhaalden in onze coole speedboat. Het was wel heel leuk omdat iedereen naar ons ging zwaaien haha.

Rond zes uur, toen het al donker was, waren we weer thuis, en werden we hartelijk begroet door onze viervoeterkinderen. (En toen crashte allebei onze computers, maar dat maakt even niet uit voor dit verhaal). Een awesome dagje uit!