van het lokale leven naar het toeristische leven

Tot en met de eerste week van februari hebben we nog kunnen genieten van ons Saint Vincentse leven. We hebben een hele tros eigen bananen weggewerkt en een pompoen uit eigen tuin. Er zijn wat reuze spinnen en zwerfhonden op bezoek geweest. Een paar keer zijn we naar Villa Beach gewandeld, waar we vermakelijk hebben kunnen aanschouwen hoe toeristen, die op tijd terug moesten zijn op hun cruiseschip, ruim een half uur van te voren al een rij vormden in de brandende zon op een de pier, om vervolgens in veel te vol geladen kleine speedbootjes naar het cruiseschip te worden gebracht. Ook hadden we besloten een keer Caribisch te lunchen bij het Bounty Restaurant in de stad. Een bord met plantains, kokosgember rijst, salade met veel te hete dressing, chicken 'kabob', aardappelsalade, plantainsalade en calalou. Een andere klant stond 3 minuten naar het menu op het bord te staren om vervolgens zuchtend en hardop tot de volgende conclusie te komen: 'garlic sauce'. Vervolgens liep ze verder.
Na lang gewacht te hebben konden we 27 januari eindelijk de kist ophalen. Hierin zaten allemaal leuke spullen uit NL, zoals speculaastaart, de beruchte stroopwafel, chocoladeletters, kennels, marsepein, kerstdecoratie(alleen iets te laat, maar dat mocht de pret niet drukken), rookworst, beleg voor op brood enz enz.
Nadat we de kennels hadden ontvangen hebben we gelijk foto's van de honden bij en in de kennels opgestuurd naar de travel agent zodat ze kon beginnen met het boeken van de tickets. Het is inmiddels 17 februari en we hebben nog altijd niet de officiële tickets, maar we weten dat de agent er mee bezig is. Geduldig blijven is erg belangrijk. Ook hebben we een afspraak gemaakt bij de Government Vet voor de allerlaatste controle en papieren. Nadat we deze papieren hebben kunnen we pas het ticket boeken voor het vliegtuig van hier naar Barbados. Lekker last-minute allemaal. Maar toen we bij de Government Vet kwamen voelden we ons gelijk een stuk zekerder over de zaak, omdat zij ons heel goed kon vertellen hoe we alles moesten doen, wie wat waar deed en ze pakte zowaar haar agenda om een afspraak te maken! Dat is echt iets dat we hier nog nooit hebben meegemaakt.

En toen kwam in de tweede week van februari een einde aan ons (iets te) rustige leven hier.
Afgelopen maandag nodigde Anthony's oudtante Elizabeth uit Engeland, die hier is sinds begin februari, ons uit om bij haar te komen eten. Ze had ook nog 3 andere gasten uit Canada op bezoek, die naar St. Vincent zijn gekomen om een community centre te bouwen. Dus gingen we er heen.
We aten in het grote huis in Arnos Vale, 'Casson House'. Anthony's vader heeft hier ook een hele tijd gewoond. Een heel mooi huis, hier kan je wat foto's zien: http://www.barnards-svg.com/index.php?option=com_properties&view=properties&task=showproperty&cyid=1:st-vincent&cid=2:for-sale&tid=4:residential&id=20:casson-estate&Itemid=2 .
En voor degenen die geïnteresseerd zijn: het is te koop!
Elizabeth had kip, groente, rijst en breadfruit voor ons gekookt en als toetje kregen we heerlijke jelly pudding en kokosnootijs. Het was ontzettend gezellig en leuk om weer onder mensen te zijn. En onder het genot van een kopje thee op de Porch, omringd door vleermuizen, vertelde iedereen hele interessante (zowaar verstaanbare!) verhalen. In Canada was het op dat moment rond de min 30 graden Celsius. Dus deze mensen hebben gewoon een temperatuurverschil van 60 graden Celsius in 1 dag.
Wat ook interessant was, was het verhaal over Biscuit. Wij hebben altijd begrepen dat Biscuit gewoon uit een nestje kwam, en dat hij aan Anthony's ouders was gegeven omdat ze bij Casson House er niet voor konden zorgen. Wat het echte verhaal is, is dat de tuinman van het huis Biscuit heeft gevonden in een goot in de stad, als een verlaten puppy. Dat is wel even een andere afkomst. Dus hebben we nu een hond hebben uit een prullenbak(Baxter) en een hond uit de goot(Biscuit).
Een van de drie Canadezen was Brendon, die hier in Saint Vincent is geboren. Nadat we hadden verteld over de kwaliteit van de auto die we hier hebben, en dat we daardoor niet erg veel van het land hadden gezien (ook al zijn we hier al 9 maanden), nodigde hij ons uit om mee te gaan met hem om langs de westkust (The Leeward Side) van het eiland te rijden. En die zaterdag zouden ze met de groep mensen die hier komt om het Community Centre te bouwen de vulkaan gaan beklimmen. Daarvoor nodigde hij ons ook uit! Wow!

Woensdag kwam Brendon ons ophalen. Hij ging zelf wat vrienden bezoeken en dan zouden wij wat in de buurt rondlopen. De weg langs de Leeward Side was ontzettend heuvelig, steil en kronkelig. Gelukkig maar dat we er nooit zelf met de krakkemikkige jeep heen zijn gegaan. Onderweg zagen we de plek waar een deel van Pirates of the Caribbean was opgenomen, de gevangenis en overblijfselen van de Mud Slides van de kerststorm. We reden ook langs de plek waar met de kerststorm een gezin was omgekomen, omdat door een mudslide een huis boven hun huis naar beneden was gegleden en hun huis had verpletterd. Er zijn echt heel veel kleine dorpjes tussen de bush. Je rijdt een hele tijd tussen allemaal natuur en opeens verschijnen er dan weer huizen en mensen. Ergens in the middle of nowhere kwamen we opeens in een kleine parade van een school terecht. De outfits die de schoolkinderen droegen deden denken aan Harry Potter Cheerleaders.
Toen we bij Brendon's vrienden waren, besloot hij ons liever mee te nemen omdat hij bij nader inzien een beetje twijfels had over onze veiligheid in de buurt. We kregen er hele lekke zelfgemaakte Lime Juice en de mensen waren enorm vriendelijk. We mochten zelfs met ze mee lunchen. Ze hadden bij een dorpje verderop verse vis gekocht: Butterfish en Barracuda. De vrouw had het heel lekker klaargemaakt en zo schotelde ze ons de meest lekkere vis ooit met wat brood voor. Het smaakte naar kibbeling, maar dan echt vers vers, en zachter. Wow. En zo hadden we lunch met en predikant, bij een predikant en zijn vrouw.
Tijdens de lunch vertelde de man verhalen over zijn vissersavonturen. Hoe hij vroeger ging vissen op een plek waar veel haaien waren, en dat als ze dan vis hadden gevangen de haaien er achteraan kwamen en op de rand van de boot sprongen. Yikes.
Toen we moesten gaan kregen we heel veel stukken van ze mee. Zulke aardige mensen, die vergeet je nooit meer. Op de terugweg hadden we hele interessante gesprekken met Brendon over zijn geloof, en het geloof.
Op zaterdag werden we om half 12 opgehaald voor de trip naar de vulkaan 'La Soufriere'. Bijna de hele bovenste helft van Saint Vincent bestaat uit deze vulkaan. Het is een actieve vulkaan en de laatste uitbarsting was in 1979. O.a. daarom groeien planten hier zo goed. We mochten samen met (bijna) alle mensen die helemaal van Canada hierheen zijn gekomen om de Communtiy Centre te bouwen in een minibusje. Allemaal mensen uit Saskatoon, Saskatchewan, Canada (in het midden van Canada ligt dat). Ook de twee mensen van het etentje bij Elizabeth waren erbij! We reden dit keer langs de oostkust van Saint Vincent, the Windward Side. Dit was ook helemaal nieuw voor Anthony en mij. Zo zagen we het nieuwe vliegveld waar al jaren aan wordt gebouwd 'Argyle Airport'. (Elk jaar zeggen ze dat hij eind dat jaar afkomt, maar dat is nog nooit gebeurd.) Ook waren er een hoop bananenplantages, kippenstallen en geitenstallen, de enige tunnel op het eiland en het eest platte stukje van Saint Vincent (een weg die je met 30 km per uur binnen een halve minuut af hebt gereden...) . We zagen ook de brug die was ingestort door de kerststorm en de ontzettende wilde Noord-Atlantische Oceaan aan die kant.
Eenmaal aangekomen bij de voet van de vulkaan lunchten we wat en begon iedereen op zijn eigen tempo aan de klim. De groep bestond uit allemaal verschillende mensen, van jong tot oud. Bijna iedereen heeft uiteindelijk de top bereikt. Ik vond het heel knap, aangezien bijna alle mensen die dag ervoor aan waren gekomen van hun tweedaagse reis uit het extreem koude Canada! Voor ons was het iets makkelijker dan verwacht omdat we zo erg gewend zijn aan dit klimaat.

De weg begon heel vreemd bergafwaarts, maar niet voor lang. Je werd omringd door enorme bamboe en andere tropische planten, af en toe hoorde je een havik in de verte. Je moest over hele smalle paden met aan weerszijden diepe tropische afgronden gevuld met palmbomen met raargevormde kokosnoten, varens en lianen. Er waren traptreden gemaakt van stukken bamboe. Alleen waren sommige bamboes rot van binnen en zo zakte er af toe iemand door zo'n traptrede heen. Het was ook behoorlijk vochtig omdat het een beetje had geregend, wat het pad wat gladder maakte. Gelukkig was er wel maar 1 duidelijk pad waardoor je niet kon verdwalen.
Op onze weg naar boven kwamen we allemaal mensen tegen die al terug aan het lopen waren. Ze leken allemaal behoorlijk uitgeput en iedereen wenste ons succes, gelukkig waren er ook een aantal mensen die heel enthousiast riepen 'BEST PLACE IN THE WORLD!'. Ook zagen we een jongen die op zijn teenslippers de vulkaan heeft beklommen. Hoe? Geen idee. En mensen met Nordic Walking sticks, natuurlijk.
Het was heel prettig om met zo'n grote groep mensen te gaan, zodat je wist dat je niet alleen was als er iets zou gebeuren. Op een gegeven moment kwamen we bij een hoop grijze rotsen, wat de afgekoelde lavastroom uit '79 was. Door de regen vormen zich daar regelmatig waterstromen, die soms zo sterk zijn dat ze de rotsen losslaan. Er stond een huisje waar je kon zitten, maar die was nu dus niet meer zo makkelijk bereikbaar doordat het rotspad daarnaartoe weg was.
Na een behoorlijk aantal bamboetreden beklimmen, kwamen we een beetje in de wolken terecht. Hier regende het een beetje horizontaal naar boven, wat een gek gezicht was. Ook werd het steeds kouder. Verderop kwamen we weer bij een deel van de afgekoelde lavastroom, die lelijk versierd was met wat rode onleesbare graffiti. Waarom? Geen idee. Maar het voegde niks toe aan de omgeving. We waren bijna aan de top, waar de klim het lastigst werd. Hier lagen namelijk ontzettend veel losse stenen en het was geen heel duidelijk pad. Anthony en ik kwamen hier gelukkig de eerste drie mensen van ons groepje tegen, dus wisten we dat we goed liepen. Voor de rest wisten we dat we naar boven moesten. Er lagen ook een hoop kapotte schoenen, dus konden we die eventueel ook nog volgen als we de weg kwijt zouden raken.
Het was er zo stil. In de verte zagen we de oceaan, bergen en wat mist en je hoorde verder heel af en toe een vogeltje fluiten. Maar geen auto's, geen ruis, verder helemaal niks. Hoe hoger we kwamen, hoe harder het ging waaien en hoe kouder het werd. Op een gegeven moment werd het dan toch echt tijd om mijn zomerjas aan te trekken.
Na nog een goed half uur op losse steentjes klimmen bereikten Anthony en ik met zijn tweeën de top!!!. Wow, het waaide heel hard, dus moesten we wel goed uitkijken dat we niet over de rand tuimelde in de krater. Maar we hadden erg geluk dat we de krater nog even konden zien, i.v.m. de bewolking. Het was enorm groot, en heel groen in het midden. Er was ook een klein meertje. En naast dat meertje zat een soort kurk van de vulkaan. (Als er ooit weer een uitbarsting komt knalt deze gebrokkeld de lucht in. Een paar van dit soort stenen liggen ook op dit land waar wij wonen.)
Na een paar minuten kwam er een hele hoop bewolking en regen, en het werd zowaar Nederlands koud. Dus besloten Ant en ik weer naar beneden te gaan. Daar kwamen we al snel de rest van de groep tegen. De weg terug naar beneden was gelukkig goed te vinden, niet vermoeiend maar wel wat zwaar voor de knieën omdat je de hele tijd moet remmen en goed kijken waar je loopt. Toen we bijna terug waren nodigde Brendon ons ook nog eens uit voor het diner. Het eten was bij Randy de slager, zijn broer. Hem hadden we de vorige keer toen we hier waren al ontmoet, omdat Roger hem kent. Dan kwam hij af en toe een kip ofzo brengen (helaas wel geslacht, niet 1 om mee te knuffelen).
Zijn vrouw had heel veel gekookt: coconut dumplings, rauwkostsalade, rijst, plantains, eddoes, geitenvleesstoofpot, varkensvlees, yam-pie met gehakt erin. Nou heel lekker in ieder geval. Het spectaculairst vond ik hun water. Ze hebben namelijk een waterbron in de buurt waar ze hun water vandaan halen. Maar het is natuurlijk prikwater, van het koolzuur dat uit de aarde komt. Zoiets. Het smaakte ook echt precies zoals spa rood bijvoorbeeld smaakt.
We aten heel relaxed met wat mensen op een soort balkon in de bush. Allemaal vleermuizen en vuurvliegjes om ons heen en wederom allemaal leuke verhalen! Daarna moesten we helaas al weer weg. Waarschijnlijk gaan we aankomende vrijdag nog helpen met het bouwen van hun gebouw.

Baxter en Biscuit hadden zich prima gedragen een dagje zonder ons, hoewel ze wel ontzettend blij waren om ons weer te zien. En wij hun. Kunnen we alle vier alvast een beetje wennen voor in NL.

Maar we beginnen deze week met de huizen klaarmaken voor Anthony's ouders en een vriend van ze die a.s. donderdag hier komen. Als zij er zijn, zijn wij hier nog maar 12 dagen. Vreemd, vreemd, vreemd.
De laatste weken brengen ons een hoop sociale, gezellige activiteiten, en we hebben in deze laatste weken meer gezien van het land dan de eerste negen maanden. Onze laatste weken zullen we doorbrengen met het gezelschap van verschillende mensen (erg zeldzaam voor hier), zelfgemaakte ijsthee gemaakt met onze eigen geperste en ingevroren limoensap, films kijken in het muggennet waardoor je een stijve rug krijgt of films kijken buiten het bed waardoor je onder de muggenbulten komt te zitten en nog even genieten van de warmte en de zee. En genieten van onze tsjirpende huiskikker die in de keuken woont natuurlijk.